Hoi Kees

Hoi Kees,

Je vraagt mij vooral vooruit te kijken. Dat verzoek krijg ik op een moment dat ik behoorlijk wat uurtjes luistergenot achter de rug heb (met nog twee dagen te gaan) van de Top 2000 op Radio 2. En ook net op een moment dat ik onderuitgezakt kijk en luister naar de vierde aflevering op Nederland 3 van de Top 2000 a gogo. Ja Kees, je leest het goed: Radio 2 en Nederland 3. Want die afschuwelijke, zelfs ronduit afstotende term NPO kan ik niet uit mijn strot en mijn pc krijgen. Niet in 2014. Niet in 2015. Nooit niet.

 

 

Je weet dondersgoed, dat ik het juist heerlijk vind me te wentelen in alle schoons uit het verleden, in de fraaie dingen die achter ons liggen. Ik kan het ook niet helpen - nou ja ik kan het wel, maar wil het niet - dat ik bij het zien, een half uurtje geleden, van enkele fragmenten van de Stones-hit Jumpin' Jack Flash, dat ik me dan weer in een stampvol Ahoy waan. We schrijven midden jaren zeventig (van de vorige eeuw, voor de duidelijkheid). Ik zit op het puntje van mijn stoel of sta (zo helder staat het me nu ook weer niet bij) en luister naar Mick Jagger en zijn Rolling Stones. En niet alleen de leden van The Stones stelen de show: good old Billy Preston geeft via zijn pianospel het nummer Angie een welhaast goddelijk karakter. De hele zaal is op een gegeven moment in vervoering. Ik ben - hoe zeg ik dat netjes - enigszins beneveld, in hogere sferen, door wat voor gebruik dan ook. En ik roep luidkeels: ‘Het volgende nummer is Midnight Rambler, dat moet’. En dat is het ook! Ik val van ontroering achterover in mijn stoel en weet één ding heel zeker: The Stones spelen die avond speciaal voor mij. Niet beseffend dat de keuze van Midnight Rambler heel erg logisch is: gewoon het volgende nummer op een van de elpees. Elke vorm van realiteit en relativiteit is mij even vreemd. Toen wel.

Nog een voorbeeldje. Kortgeleden kocht ik de dungedrukte gedichtenbundel ‘Die van die van u’ van Annie M.G. Schmidt. Dan zie ik mezelf prompt weer terug in de grote zaal van het Utrechtse Muziekcentrum Vredenburg - we schrijven de jaren tachtig van diezelfde eeuw -, waar Annie M.G in de Nacht van de Poëzie en de daags eropvolgende Kindermiddag van de Poëzie (voor de kleintjes en hun (groot)ouders) als ware koningin uit eigen werk voorleest.

Maar laat ik vooral vooruitkijken. Wat heet! Ik zal het nieuwe jaar opgewekt starten met de aankoop van ‘Gedundrukt’, een kleine greep uit het werk van Simon Carmiggelt. Helaas ook al weer zo’n geweldenaar, die jarenlang door de elite van het recensentenjournaille niet tot de beoefenaren van kunst met de grote K is beschouwd. Ik hoop overigens, dat ik bij het lezen van zijn vertelsels niet de aanvechting krijg ook - net als toen - me metterdaad te verplaatsen in die periode. Dat zou betekenen dat ik mijn tijd dan verdoe in allerlei dranklokaliteiten en daaraan navenant een boel geld uitgeef. Zo ver dient mijn hang naar nostalgie niet te gaan. Laat het in vredesnaam bij muziek en leesvoer blijven.

Als ik dan toch van jou de min of meer dwingende opdracht krijg vooruit te kijken, dan zie ik de komst van grootse en meeslepende momenten, gebeurtenissen, evenementen. Inderdaad staat medio januari ons derde gezamenlijke optreden bij de clubkampioenschappen op het programma. Johan Haar en Jaap de Vries zijn dan onze opponenten. Zij zijn toch al verzekerd van de eerste plek in onze poule. Wellicht sluipen er dan wat lichtzinnigheden en frivoliteiten in hun spel, zodat wij enkele punten kunnen pakken. Op naar de volgende (verliezers)ronde. We zijn er bekwaam in.

Waar ik eveneens met genoegen naar uitkijk, is onze deelname (voor de derde keer in successie) aan de vrijdagavondse dubbelcompetitiewedstrijden. Helaas hebben twee vaste leden - wie weet tijdelijk - onze achttallige formatie verlaten. Huib de Wit is overgelopen naar het gemengde team van Anja Koudstaal. Zij is niet alleen in het dagelijkse leven zijn echtgenote, maar zwaait als captain ook op de baan de scepter. Als dat maar goed gaat. En Klaas de Vries neemt op tennisgebied een sabbatical year. In hem verliezen wij tevens ons aanspeelpunt in onze briefwisseling op de HTC-site. Klaas, kom snel terug. En nu het nog kan, op je schreden.

Dat betekent dat we druk aan de slag moeten om vervangers te scouten. Want met z’n zessen redden we het niet. De spoeling is overigens wat dunner geworden, nu twee van die senioren uit het zaterdagteam van Johan Haar ons voorbeeld gaan volgen en ook op vrijdagavond hun tennispleziertjes willen beleven. Maar dan wel in de aanwezigheid van meetennissende meisjes. En die kunnen wij hun in onze ploeg niet aanbieden.

Vooruit, omdat je zo aandringt, nog een goed voornemen: ik ga ook in februari naar een optreden van Acda & De Munnik. Hun afscheidsconcert, een terugblik op hun jarenlange carrière. Waarmee ik maar wil zeggen Kees, dat vooruitkijken naar iets echt nieuws voor sommige mensen moeilijk kan zijn. Best wel.

Groeten,
Gerard.

Hoi Kees, dag Gerard Overzicht