Ja in Havelte. Want toen mijn dochter enkele weken geleden het plan opvatte in het weekeinde van 15-17 december in zuidwest-Drenthe enkele festiviteiten te bezoeken en daartoe een verblijf voor haar en haar moeder te regelen in het Hunehuis in Havelte, sorry Darp, was ik er als de kippen bij om me bij dit gezelschap te voegen. Ik kon daardoor tevens mooi ja zeggen tegen de uitnodiging van het HTC-bestuur aan alle leden om de jaarlijkse kerstavond mee te beleven. Dus ‘s morgens vrouw, dochter, hond, rolstoelen en nog meer bagage in de auto. Ikzelf met trein en gehuurde OV-fiets fluks op weg naar de ‘Parel’ van Drenthe.

Dat ook ik zo’n uitnodiging kreeg is minder verbazingwekkend dan menigeen wellicht denkt. Ik mag dan bijna nooit meer lijfelijk aanwezig zijn op het tennispark, maar ben wel tot en met 31 december 2017 lid. Een kwestie van keurig in het voorjaar je contributie voldoen.

Dat weerzien met clubgenoten beviel in elk geval mij prima. Ik wist natuurlijk dat jij op die ‘kerstavond’ eveneens op het kunstgravel moest aan- en optreden. Nog een reden dus mij naar het Noorden te spoeden. Het minste wat ik als oud-tennismaatje achter het hek kon doen was jou en Lies in het gemengd dubbelspel aanmoedigen. Dat hielp niet veel, eerlijk gezegd was het nogal zinloos. Ik ben bang dat zelfs een heel cohort supporters jou niet naar de overwinning had kunnen schreeuwen. Want met je loopvermogen is het de afgelopen periode bepaald niet beter op geworden. Of zoals je het zelf beeldend omschreef ‘Ik heb de laatste tijd problemen met het onderstel. Voor de rest voel ik me prima’.

Dat bewegen brengt me terug naar het begin van deze brief. Op die kerst-/nieuwjaarskaart stonden twee afbeeldingen met tekst. Onder de slogan ‘2017 een bewogen jaar’ ligt Pekka, jullie hond die dit jaar het leven liet, mooi te wezen. Op de andere foto staat jullie camper te pronken met als begeleidende wens ‘met jullie (!) op naar een gezond 2018’. Met name dat uitroepteken is een vorm van relativering, die ik al een tijdje pijnlijk heb gemist. Bewogen mag je mijn 2017 eveneens noemen. Onze (min of meer gedwongen) vestiging in Groesbeek verloopt zachtjes gezegd niet zo soepel als gewenst. Dus hoe dat in de toekomst afloopt, is een van de vragen, die we nu op een gezonde manier trachten te beantwoorden. Er is weer werk aan de winkel, zal ik maar zeggen.

Nu weer even terug, maar dan naar die feestelijke kerstavond. Ik heb me zoals eerder gemeld in het clubhuis erg vermaakt: het bekende warme bad. Tot ik het mooi vond. Jij lag toen al een poosje op één oor - althans dat neem ik voor de vorm maar even aan - toen ik besloot het feestgedruis achter mij te laten en per fiets mijn bed op te zoeken. Met een op het oog verrassende uitkomst. Want ik kan je melden, dat ik de nacht doorbracht op... het Uffelterbinnenveld. Schrik niet dat ik volledig van het padje was of dat mijn geestelijke vermogens door drank waren aangetast, dat ik mij in arren moede daar op de mooie stille heide te rusten begaf. In werkelijkheid sliep ik in een prima bed op kamer 28. Alle kamers in het Hunehuis hebben namelijk een naam. Mijn kamer heette Uffelterbinnenveld.

Wonderlijk toch dat ik daar uiteindelijk belandde?! Nou vraag ik me af: zou dat een omen zijn of juist een goed voorteken?

Groeten en tot schrijfs,

Gerard