Over de problematiek van jouw en andermans dan wel anderspuls conditie in jouw laatste brief zal ik later een oordeel vellen. Eerst wil ik terugkomen op jouw eindejaarsoverpeinzing d.d. 31 december beteffende De Waarheid. Daarin gaf je uiting aan je afgrijzen van de man, die denkt de wereld vanuit Het Witte Huis in Washington, althans vanuit de ‘werkkamer’ waarin hij en zijn twitterapparaat zich bevinden, naar zijn hand te zetten. Laat ik er geen misverstand over bestaan: ik deel jouw mening over deze man geheel. En voel me extra aangesproken, wanneer hij van alles wat meneer niet zint, de media de schuld te geven.

Alleen vraag ik me af, waarom je deze misstand zo ver weg, helemaal aan de overkant van de plas, zoekt? Je maakt het op een gegeven moment dan wel kleiner en kijkt naar de tennisclub om te concluderen dat gelukkig veel mensen bij HTC anders, in dezelfde sfeer als wij, zijn opgevoed: van liegen krijg je een lange neus. Toch sluipt er twijfel in jouw gedachten. Want waar gaat dit eindigen?

Om dichter bij huis te blijven: het eindigt bijvoorbeeld in Rusland. Of nog dichterbij: in Den Haag. De Pinokkio’s op deze wereld bedienen zich van pertinente leugens (Trump en co), ze beschuldigen ieder ander van nepnieuws/fake news (Trump en co), of ze spreken de halbe waarheid. En zoals we allen inmiddels weten, is dat aanzienlijk minder dan de halve waarheid.

Of om het nog wat dichter bij de mensen te houden, je zaagt stelselmatig de poten onder iemands stoel af. Zoals recentelijk is gebeurd met de toch door velen geliefde tv-presentator (en nog veel meer) Humberto Tan. Laat ik voorop stellen, dat ik geen fan van zijn Late Nigtshow ben of ben geweest. Daarvoor vind ik de onderwerpenkeuze niet mijn kopje thee. Maar de manier waarop hij door een deel van de Nederlandse pers is afgeserveerd verdient in mijn ogen de kwalificatie min. En dan druk ik me nog zwak uit. Sterker nog, de RTL-bazen hebben hun besluit Tan eruit te gooien na een ware mediahetze genomen. Een hetze onder aanvoering van AD-televisierecensente Angela de Jong, die bijna dagelijks bewijst met afstand het domste mens op het westelijk halfrond te zijn.

Ik wil nog even terugkomen op het begin van deze brief. Het zou dus zo maar kunnen dat ik mijn talent niet blijvend in Groesbeek vergooi. Ik dreig zelfs naar Zuidwest-Drenthe terug te keren, aangezien mijn dochter die stap al heeft genomen. Terug naar de plek waar zij wel gelukkig was en nu weer is. Wat moeten we hier nou weer van denken? Mijn - gejat - antwoord: Kees, dat vinden wij niet raar. Dat vinden wij alleen maar héél bijzonder.

PS Ik vermaak me op de tennisbaan hier in Gelderland net zo prima als bij jullie. Zo’n leugentje om bestwil, Kees, daar val je hopelijk toch niet over? 

Groeten,

Gerard.