Nu ik toch zo druk bezig ben in het verleden te graven en mijn geheugenhersencellen volop aan het werk zet - en dat is een tijdrovend karwei met zo gigantisch veel cellen - heb ik in mijn herinnering samen met jou nooit een tenniswedstrijd verloren. Tenminste niet als het om het echie ging. Hooguit gingen wij samen weleens de boot in een duel, waar het nergens om ging, zoals op donderdagavond bij de wekelijkse bijeenkomsten van de raggers. Raggers? Nooit van gehoord! Jij en die andere mannen wel? Ach, laat ook maar. Het gros van het volk maakt het toch geen bal uit, wat ik me wel of niet herinner. Die lui geloven me op mijn woord. Als wit in mijn ogen (en herinnering) zwart is, dan is dat zwart. Punt uit. Genoeg tijd verdaan aan zoiets futiels en triviaals als de waarheid.
Ik sloeg net als jij eveneens aan het snuffelen in oude papieren. Laat ik nou ook mijn vaardigheidsdiploma tegenkomen! Wie wat bewaart heeft wat. Kan je later altijd nog van pas komen, blijkt maar weer. Een DIPLOMA voor alzijdige vaardigheid bestaande uit hardlopen, verspringen, hoogspringen, balwerpen en wandelen. Uitgereikt op 2 juli 1959. Mijn tijd bij het hardlopen? Geen flauw idee, want cijfers staan er bij mijn diploma niet bij. Maar als wijlen Jan Wolkers ooit in een van de eerste seizoenen van het VPRO-tv-programma Zomergasten bij hoog en laag beweerde, dat hij in zijn meest energieke levensperiode de 100 meter in 10.1 seconden afraffelde, dan denk ik hooguit 9.6 seconden voor die 60 meter nodig te hebben gehad. Althans, in mijn herinnering.
Weet je wat ik ook heb bewaard? ‘Mijn Eerste Rapport’, zoals zuster Reinilda op de okergele omslag - versierd met fraai naald- en draadwerk mijnerzijds - had geschreven. Een eindrapport van de kleuterschool, die toen nog zo fraai ‘bewaarschool‘ werd genoemd. Je werd immers in die tijd nog niet geacht op zo’n jeugdige leeftijd al te leren omgaan met computer(tje), te converseren met je groepsgenoten in Nederlands en Engels of je te bekwamen in andere kennisbevorderende bezigheden. Je werd gewoon elke werkdag enkele uren bewaard ter ontlasting van je moeder, die het retedruk had met het huishouden en/of het grootbrengen van nog meer en jongere gezinsleden. Maar je was wel de ganse dag bezig: je kreeg in liefst zestien vakken een beoordeling.
Wat blijkt uit mijn cijferlijst? Ik was een uitermate net, braaf kereltje, wat jou niet zal verbazen. En een stil ventje, want voor praten in de klas kreeg ik een 6. Of was dat juist niet zo’n heel fraai cijfer? Verdiende je wellicht een 10, als je altijd keurig je mond hield? Daar kom ik, eerlijk gezegd, niet zo goed uit.
Naast die 6 scoorde ik een 7 (zingen), twee keer een 8 (godsdienst en mozaïek) en verder enkel negens (viermaal) en tienen (idemdito). Sterker nog, zuster Reinilda, een lieve non, die zoals je begrijpt tevens te boek stond als groot mensenkenner, deelde zelfs in al haar goedertierenheid vier keer een 10+ uit. Kom daar tegenwoordig nog eens om! Een 10+ voor vouwen, prikken, voor trouw schoolbezoek en last but not least voor netheid.
En onder netheid verstonden ze in de vorige eeuw wel tevens nette manieren. Waarmee ik maar wil zeggen dat het er al vroeg inzat, dat je mij altijd op mijn woord kunt geloven. En dat dat er ook immer is uitgekomen.
Kees, liegen dat het gedrukt staat, geldt voor veel anderen. Zoals voor door ons (volk) gekozen regeringsleiders/coalitiegenoten, om een strofe uit jouw brief (?) aan mij te plukken. Ik kan je verzekeren, dat ik mij in het geheel niet met de term ONS aangesproken voel. Immers de partijen, die tot de huidige coalitie behoren, hebben nog nooit bij wat voor verkiezingen dan ook een stem mijnerzijds ontvangen. Niet via een knop op een machine noch via een rood potlood. En dat herinner ik me dondersgoed.

Groeten,
Gerard.