Hoi Kees

Tineke en Heidi Vierdaagse

Hoi Kees,

Dank voor je prachtige vorige brief. Althans, alles prachtig verwoord. Want dat je mijn door vele honderden mensen uitermate gewaardeerde vrijwilligerswerk voor Natuurmonumenten op het Terschellingse Oerolfestival afdoet als ‘theater’ is natuurlijk ver bezijden de waarheid. Je sleept in jouw bewonderenswaardig essay(tje) zelfs Joost van den Vondel erbij om mij als een theatermannetje af te schilderen. Bij de betiteling ‘de wereld is een schouwtoneel’ vergat je (bewust?) het tweede deel van Vondels citaat, dat hij overigens vakkundig gejat had van William Shakespeare. Maar dit terzijde. Het tweede deel luidt: ‘elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel’.

Laat ik die rolverdeling in ons geval naar een iets korter verleden vertalen: jij als aangever en ik als afmaker. Eigenlijk zoals wij ons al jaren als schier ondeelbaar duo op de tennisbanen hebben gemanifesteerd, nietwaar? Maar dit terzijde. Of had ik dat al gezegd? Enfin, zou wijlen Martin Bril in een van zijn columns schrijven, om vervolgens fluks over een ander onderwerp zijn licht te laten schijnen. Dat doe ik dus ook maar, daarbij soepeltjes (alweer die associatie met mijn tennis) van de hak op de tak springend.
Allereerst krijgen mijn behulpzame activiteiten voor Natuurmonumenten een vervolg. Want ik mag op 7 september een groep (vogel)liefhebbers op Griend gidsen en assisteren bij het schoonmaken van dit vogeleiland in de Waddenzee. Een buitenkansje. Griend is immers gedurende de rest van het jaar verboden, zeg maar onaanraakbaar, gebied voor het menselijke diersoort. En dat allemaal in dienst van het milieu, waar we het inderdaad weleens eerder over hebben gehad. Maar dit ter...
Van de hak op de tak, zoals reeds gezegd. Enkele weken terug trotseerden HTC’ers Tineke van der Linden en Heidi Oosten wederom de hitte, de afstand (160 kilometer), de festiviteiten, de veelal knalharde muziek, de vaak Nederlandstalige (en domme) liederen bij de in-, door- en uittocht van de dorpen tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Ik stond in Groesbeek voor het tweede achtereenvolgende jaar met mijn dochter (zij had vanzelfsprekend haar eigen stoel bij zich, zij wel, de bofkont) langs de kant om die twee doorzetters te begroeten. Tegelijkertijd was het een weerzien met andere tennisvrienden, zoals een in vol politie-ornaat wandelende Bert Veerbeek, met een hem supporterende Roelie Stevens, en met een ondanks vele ontberingen uitermate fris ogende wandelende Harm Koopmans. Ook Dini Koopmans behoorde tot een van de ruim 45.000 deelnemers, maar haar zag ik niet. En/of zij mij niet, dat kan natuurlijk ook.
In jouw vorige brief noemde jij mijn verblijf op Terschelling een duidelijke smoes om niet te hoeven meedoen aan het Open Toernooi in het mooie Havelte. Want ‘hoe schrijnend is het om je vaste partner, je ouwe maat op wie je altijd kon vertrouwen, te moeten missen’, zoals je schreef. Dat moet ik toch echt een drogreden jouwerzijds noemen. Want inmiddels heb ik hier ter plekke een andere maat, op wie ik kan vertrouwen. Niet zo’n ouwe als in jouw geval, want hij is pas 68. En met hem zou ik eigenlijk in die week tijdens het Open Toernooi in het mooie Groesbeek tennissen. Dat optreden ging om dezelfde ‘theatrale’ reden niet door.
Maar mijn Groesbeekse maat en ik gaan wel binnenkort in de herkansing. Wij laten ondermeer ons gezicht zien op het befaamde Triepeltoernooi in het schone Berg en Dal. Dat befaamd moet je gewoonweg op mijn woord geloven, hoewel ook jij wat geloof betreft een gekend afvallige bent. Dat ‘triepel’ behoeft echter enige uitleg. Het schijnt een Gelders dialectwoord te zijn, wat drievoudig betekent. In het normale hedendaagse spraakgebruik heet dat ‘triple’. Bekend van onder andere het trappistenbier. Zwaar spul, want achteneenhalf procent alcohol. Waarom moet ik nou ineens denken aan de heerlijke uitnodiging die je mij beloofde om de firma Hertog Jan in Arcen met een bezoekje te vereren? Je weet wel, waar meesterbrouwer Gerard - zoals te zien en te horen in allerlei reclame-uitingen - de scepter zwaait.
Ze zeggen dat het triepeltoernooi zo heet omdat de deelnemers uit tennisclubs van drie oorspronkelijke gemeentes (nu samengevoegd) dienen te komen: Beek, Berg en Dal en
Groesbeek. Geloof jij het? Een simpele ziel zal wellicht denken dat het in ‘triepel’ om een tikfout gaat. Dat ze geen triepel maar triefel bedoelen. Maar daarvoor liggen de P en de F op het toetsenbord toch echt te ver uit elkaar. Het is ook geen kwestie van verspreking of spraakgebrek. De meer voor de hand liggende verklaring is dat we te maken hebben met een klassiek voorbeeld van een vergoelijking. Laten we de aard der autochtone mensen hier eens nader onder de loep nemen. En het beestje gewoonweg bij de naam noemen: mijn maat en ik gaan meedoen aan het Triefeltoernooi. Triefel staat voor oneerlijk volk, gespuis, geboefte, schorriemorrie, tuig van de richel. Dat zit zo: een deel van het volk in dit land van berg en dal, van de zeven heuvelen, enzovoorts, hield zich in eerdere tijdperken in leven door allerlei waar te smokkelen. Duitsland is immers heel dichtbij. Of is later rijk geworden als koppelbaas. En weet je waarom er hier in Groesbeek e.o. zo veel mensen hun geld in de muziek verdienen? Omdat ‘ze niet willen arrebeien’ hoor je met name uit de mond van bewoners uit omliggende dorpen. Ze staan liever op feesten, bruiloften en partijen, doordeweeks of in het weekeinde de kost te verdienen. Als echte theaterdieren zogezegd.
Zou ik me daarom zelfs (of ook?) hier thuis voelen?

Groeten,
Gerard.

Tineke en Heidi Vierdaagse 

 

Tineke van der Linden en Heidi Oosten laten zich opnieuw tijdens de Vierdaagse in Groesbeek vereeuwigen.

Nieuws Overzicht