Enfin we (die mannen en ik dus) reden door naar het centrale  plein om even rond te kijken alvorens we naar het geplande einddoel, een plaatselijke wijnproeverij, zouden gaan. Het was in die situatie logisch, dat ik je even belde om te zien of we elkaar kort zouden kunnen spreken. Je bleek thuis te zijn en dat thuis ligt op een minuutje lopen van genoemd centraal plein. Dus stak al spoedig je nog altijd grijze krullenbol boven de winkelende Groesbekers uit . De mannenweekendmannen hadden het meteen gezien. ‘Laat die meneer maar meegaan om wijn te proeven, als hij tijd heeft,”.

Ik wist het meteen: Gerard is daar al lang geweest en gaat zeker mee. En zo geschiedde. Ik zag je fluisteren bij binnenkomst met de eigenaresse van het wijnhuis en ze deed inderdaad net alsof ze je niet kende. Ik bleef het natuurlijk in de gaten houden: waar zou je door de mand vallen.

Ik geef toe, het duurde even, maar bij het tweede glas zag ik dat je de jou zo eigen gulzigheid niet tentoonspreidde. Je rook er zelfs niet aan en stortte de wijn zonder meer in het hiervoor bestemde afvalbakje. Dat maakte mij heel wantrouwig en dat bleek niet onterecht. De vriendelijke presentatrice van het wijnhuis kondigde een duidelijke groentegeur (bouquet de légumes) in de wijn aan en ze bleek –net als jij bij je wegwerpactie- gelijk te hebben: de wijn rook naar groene paprika. Nu vind ik heel veel wijn lekker en kook ik graag met gebruikmaking van –vooral groene- paprika, maar de combinatie vond en vind ik afschuwelijk.

Enfin, we rondden ons bezoek aan het wijnhuis af met een rondleiding door de wijngaard en de kelder waar druiven tot het hemels nat (en groentenat) worden verwerkt. Op onze terugweg naar de Heilig Land Stichting gooide ik je op eerder genoemd plein uit de auto zodat jullie poes toch nog op tijd te eten zou krijgen.

Ik kan me best voorstellen, dat je die Heilig Land Stichting en mijn persoontje niet zo een-twee-drie bij elkaar vindt passen. Dat is qua imago en inhoudelijkheid ook wel het geval, maar dat is nou het aardige van zo’n mannenweekend: je komt op plaatsen waar je niet eerder bent geweest en/of niet verwacht te komen.  En dat heeft ook gevolgen voor de ervaringen van de Heilig Land-beheerders. Het automobiel van één van de mannenweekendmannen –een oude rode Porsche- viel op tussen de Toyota’s, de Renaults, de Volkswagens en dergelijke degelijke vervoermiddelen. De beheerder van de daar aanwezige kerk (nee, dat is inderdaad niet verrassend) had dat blijkbaar gesignaleerd en sprak onze groep mannenweekendmannen op het rode fenomeen aan:

“Die rode Porsche is zeker van u meneer, met die rode trui”. De eigenaar liep in een keurige bruine trui en weet nu wat het met je imago doet als je een Porsche hebt.

Ik beschouw dit vooralsnog maar als een troost en kijk dan met liefde naar onze oude lichtgroene Renaultje.

Hartelijke groet

kees