Goede Gerard

Goede Gerard

Natuurlijk heb jij -als vrouwvriendelijk sportfanaat- het Wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen nauwgezet gevolgd. Over de kwaliteit van het geboden spel moeten wij, als echte mannen, natuurlijk enigszins neerbuigend doen. Zo van ‘Ach ja, leuk, maar…’. Ik heb persoonlijk bij een aantal wedstrijden genoten van het gebodene: het spel, de spanning en vooral de inzet. Het steekt dan naar mijn mening af tegen de mentaliteit van 2-0 voor staan bij de rust en alsnog met 3-2 verliezen, die je bij onze mannelijke professionals nog wel eens tegenkomt. En wat me telkens buitengewoon veel plezier deed was de sfeer op en om de tribunes. Daar zag je de aanhang van beide partijen fanatiek ‘aanhangen’, maar het bleef gericht op het spelletje en niet op de tegenstander. Een vrolijke manier van ondersteunen kon je zien en tevens kortdurend, maar echt verdriet bij tegenvallers.

En dan die persconferenties, waar een ernstige coach een verhaal vertelt temidden van een stel giechelende meiden. Wat een verschil met Koeman en Schneider of Ten Hag en De Ligt. Nee, ik laat Van Gaal nog maar even buiten beschouwing, laten we hem een uitzondering noemen.

Maar even terug naar de sfeer op de tribunes en de bijdrage van de supporters aan althans mijn waardering voor het vrouwenvoetbal. Als je de sport nog als een tijdverdrijf ziet, al of niet met veel inzet beoefend, is de sfeer er omheen een plezierige. Dan kun je bijvoorbeeld langs het parcours van de Nijmeegse vierdaagse nog een supporter tegenkomen, die je vriendelijk toespreekt en je een mandarijn overhandigt. Het brengt je niet helemaal naar het eindpunt, maar vanaf het moment van de ontmoeting wel een heel eind verder. Je weet, maar onze lezer(tjes) misschien niet, dat niet ik als vierdaagse loper zoiets heb ondervonden, maar Heidi en Tineke wel. En niet alleen ondervonden, maar ook uitermate gewaardeerd. Iets om aan terug te denken, terwijl je je voeten voorzichtig verschuift in het koude voetbad en het vierdaagse kruisje nog eens oppoetst.

Volgde na dat voetballen nog tennis op Wimbledon, soms ook het kijken waard en met een keurig publiek. Alhoewel het aantal kreten tijdens de umpire gevraagde stilte is toegenomen ten opzichte van vorige jaren. Mensen die thuis iets leuks hebben bedacht (zoals ‘Nadal geef hem een knal’) en die uitermate grappige opmerking op een verkeerd moment -of zelfs bij een verkeerde wedstrijd- in de arena slingeren. Ik stel me dan altijd het met schaamrood bedekte gezicht voor en de stiff upperlips om de persoon heen. Leuk contrast.

 

Maar goed, ook tijdens dit toernooi was er sprake van een vrolijke en soms uitgelaten sfeer. Dat laatste vooral toen bij een herendubbel één van de spelers aan het net drie keer achter elkaar kei hard werd geraakt, de derde keer vol in het kruis. In het verlengde van wat ik hierboven van de vierdaagseloopster zei, ga ik er van uit dat deze speler een koud bad nodig had om z’n Wimbledon kruisje op te poetsen.

En dan nu de Tour de France. De hele middag verslag van een etappe waarin niets gebeurt, behalve aan het einde, als het echt even om de dagwinst gaat. Ik heb veel respect voor de verslaggevers en oud-renners, die allerlei onzinnige zaken bedenken om geen stiltes te laten vallen. En dan nog nabeschouwen op alle radio- en tv-zenders; verschrikkelijk. Ik ben gelukkig zo goed ingevoerd, dat ik die zendende media kan uitzetten. Om die reden ben ik ook dit jaar verschoond gebleven van de arrogante, eigenwijze commentaren van ene Mart Smeets.

 

Nou, voordat je me uitschakelt, stop ik deze brief. Het is immers ook vakantie, dus ik hoef me niet uit te sloven.

 

hartelijke groet

 

kees

Hoi Kees, dag Gerard Overzicht