HTC Ouwe lullen praat!
Goede Gerard,
Met de sneeuw smelt ook het opgewonden gedoe rond drie dagen winter. Goed, het was koud, er lag sneeuw, de kinderen die net weer naar school mochten kregen ijsvrij, maar winter? Ik kan me goed herinneren hoe blij ik was als ik vanwege de sneeuwval de circa 12 kilometer naar mijn lagere school niet mocht fietsen. Nee, die dagen, weken vaak, liep ik een kleine 2 kilometer naar de bushalte om betrekkelijk comfortabel naar het klaslokaal vervoerd te worden. En als het soms zo erg was, dat ook de bus niet reed, kregen we wel eens ijsvrij.
Vandaar ook dat ik de paniekerige aankondigingen van Code Rood, Oranje of Geel telkens met de nodige scepsis aanhoor. Kunnen we nou niet gewoon zelf een beetje opletten en de nodige verantwoordelijkheid nemen? Moeten we door hitsige weermannen en -vrouwen op het gevaar van gladde wegen gewezen worden, voordat we met de geboden voorzichtigheid op pad gaan?
Ongetwijfeld beoordelen veel mensen deze opvattingen als ‘ouwe lullen praat’ en gezien mijn leeftijd hebben ze daartoe ook alle reden. Maar bij diezelfde leeftijd past het ook om ongeremd voor je mening en ervaring uit te komen. Dat mag ik ook als ik bijvoorbeeld -desgevraagd, dat heb ik in de loop van de tijd wel geleerd- mijn kleinzoon vertel wat ik denk van de muziek die hij mooi vindt (en ik niet zo erg….). Hij accepteert dat ook gewoon, waardeert het meer dat ik serieus er naar luister dan dat ik het ook meteen vet chill zou vinden.
Hoe dan ook, als de sneeuw weg is kunnen jullie weer lekker de baan op. Dat zijn de momenten waarop de tennisvereniging weer een bestaan heeft. Alhoewel, uit goed ingelichte bronnen krijg ik te horen over allerlei bouwactiviteiten naast het clubgebouw. En omdat die activiteiten bestaan uit zelfwerkzaamheid van leden, mag je gerust stellen dat het bestaan van de HTC bewezen en gegarandeerd is. Als ik terugdenk aan onze komst naar Havelte en de eerste ‘inburgerings-pogingen’ die daarop volgden, is de rol van de tennisvereniging onmiskenbaar van groot belang geweest. Of je nou een beetje kon tennissen (het vrouwelijke deel van ons gezin) of niet (de rest), je werd opgenomen in een prettige omgeving en vriendelijke sfeer. En nu voor de zojuist genoemde ‘rest’ (ik dus) het tennissen zelf afgelopen is, blijft de vereniging diezelfde vriendelijkheid uitstralen. Het verbaast me dan ook niet, dat, ondanks soms wat moeilijke jaren, de HTC nog altijd groeit en bloeit. En Fop I. Brouwer (ja jongere lezertjes, vraag dat maar eens na bij opa of oma) zou daar aan toevoegen: ‘en ons altijd weer boeit’.
Mag ik je nog even opzadelen met een nadenkertje? Als regelmatig wandelaar-met-hond kom ik natuurlijk even regelmatig andere wandelaars-met-hond tegen. Al pratend over het wel en wee van het beestje ontmoet ik steeds meer mensen die melding maken van allergische verschijnselen: jeuk, kapot geknauwde poten/pootjes en dergelijke. Ja, mijn exemplaar heeft daar ook last van en wij dus ook. Omdat jij zo verbonden bent met wat er in de natuur gebeurt kun je me misschien wijzer maken. Heeft dat gedoe wellicht te maken met luchtverontreiniging, met onreine stoffen in de grond, met landbouwgif, met gasboringen of met de tientallen miljoenen kilo’s zout die we in onze afgelopen winter, in een paar dagen dus, hebben verspreid. Als dat laatste het geval is zul je in mij een blije inwoner vinden van een land waar het maar drie dagen per jaar winter is.
hartelijke groet
kees
