Het moet een hele opluchting zijn voor jou en je clubgenoten dat je weer met z’n vieren de baan op mag en vervolgens ook nog het terras op. Het wordt wel uitkijken geblazen. Na enkele maanden geoefend te hebben je biertje door een mondkapje heen te drinken, moet je nu voorzichtig het glas aan de naakte lippen zetten en beduidend minder druk uitoefenen dan voorheen om het koele vocht in het lichaam te gieten. Ik ben er overigens van overtuigd, dat het snel zal wennen. 

Maar hoe is het met je spelniveau en het daaraan gelieerde spelplezier. Kun je nog altijd genieten van lepe passeerballen, geweldige kapballen of splijtende smashes? Nee, ik bedoel van jouw passeer- en kapballen en smashes, niet die van je tegenstanders. Is de forehand nog altijd dodelijk en dan niet fysiek voor jou zelf? Is je backhand nog altijd zo fel tegen de baseline aan, ja die baseline van je tegenstander? Mocht dat allemaal wat minder zijn kun je dat aan corona wijten, dat is heel gebruikelijk, ook voor veel ernstiger zaken dan tennis.

En hoe is het met je conditie? Kun je je nog die tientallen minuten durende games herinneren, waarin je -sportief als je bent- steeds weer je tegenstanders in de gelegenheid stelde om het spannend te houden? Of maakt het denken daaraan je al zo moe, dat je -sportief als je bent, ik zei het al- de gamewinst al na korte tijd aan je opponent gunt?

Allemaal vragen en jij denkt nu waarschijnlijk: “Waarom kom je dat zelf niet ervaren dan zal ik je eens alle hoeken van de baan laten zien?”. Ach je weet het, deze oude man is daartoe niet meer echt in staat. Bovendien, die hoeken van de baan, van de banen wil ik zeggen, ken ik op mijn duimpje. Feitelijk wil ik alleen maar van je weten hoe het met je gaat. 

Tijdens een weekje rondreizen langs vrienden was ik in Woudenberg, dik 25 jaar geleden mijn woonplaats. Een bevriend stel nodigde ons uit op de tennisbaan, waar ik indertijd grote successen vierde (als ik me goed herinner). Tot mijn plezier zag ik een complex, dat er prachtig bij lag. Het clubhuis in perfecte staat, een groot terras er voor en opzij, zes tennisbanen en twee padelbanen en een derde in aanbouw. We waren daar om vooral naar dat padel te kijken, want onze gastheer had daar training. De gastvrouw manifesteerde zich als gastvrije secretaresse van de club. Zeker die laatste was is onze tijd en daarna een zeer goede tennisster, clubkampioene en dagelijks op de baan te vinden. Ze bekende ons, dat ze eigenlijk nooit meer tennist, maar alleen maar padel speelt. We werden kort geïnformeerd over de meest belangrijke spelregels van deze mengvorm van tennis en squash. Een uitermate enthousiaste trainer kneep onze gastheer extra af en vertelde tussentijds enkele kneepjes van het vak. En ik vond het een partij leuk. Snelheid, slimmigheid en stap-en looptechniek (al die dingen die ik zelf heel erg mis) maken het tot een ontzettend leuk gebeuren.

Nog een reden om als tennisvereniging en tennissers eens serieus naar deze vorm van spelen te kijken hoorde ik weer van de vriendin/secretaresse.  Dankzij de padelbanen was het ledental van de vereniging van amper 500 naar 650 gegaan, ruim genoeg om ook die derde padelbaan aan te leggen. Natuurlijk vroeg ik naar de kosten, ik ben ook maar een Nederlander, en het kwam neer op ongeveer 75 duizend euro per baan. De gemeente waardeerde het initiatief van de vereniging dermate, dat er 50% subsidie werd verleend.

Iets om eens over na te denken en/of in Meppel eens te gaan kijken naar de ervaringen daar met dit spel. En wellicht vinden jullie nog ergens een Sywert die op een prikkie een paar banen uit China kan laten komen.

Hartelijke groet

kees