Veeleer vind ik waarde in geschreven tekst in boeken, met name in romans. Teksten die uitdrukking geven aan gedachten en bewerkte werkelijkheid. Dromen die later op verrassende manier dicht bij de werkelijkheid blijken te komen. Ik roep het de laatste tijd tegen heel veel mensen, dat ze het boek De Ontelbaren van Elvis Peeters zouden moeten lezen. Samen met zijn partner Nicole van Bael schreef Peeters (pseudoniem voor Jos Verlooy, Belg ja) al in 2005 een boek waarin hordes vreemdelingen Europa overspoelen met de hoop op een beter bestaan. Hoe actueel wil je het hebben. Het boek is dus al tien jaar oud, overigens heel prettig leesbaar, en schetst een bewerkte werkelijkheid van nu. Als je wat recensies leest, herken je ook in de uitgangspunten van de recensent de verschillen die je nu via onze ongecontroleerde media hoort en ziet.

Ik pik er even twee gedeeltelijke omschrijvingen uit:

Google books: “Tienduizenden, honderdduizenden, uiteindelijk miljoenen vreemdelingen overspoelen het rijke Westen. De situatie loopt snel uit de hand, overal dreigt de invasie het leven in de argeloze gezinnen te ontwrichten. Iedereen zoekt eten en onderdak.  Winkels worden geplunderd. De overheid staat machteloos.”

Bol.com:  “De Ontelbaren is een verhaal over menselijke verlangens naar geluk en veiligheid in een wereld vol verschillen, onrust en onbegrip.”

Het lijkt me logisch dat, als ergens het water (de armoede) heel hoog staat en een eindje verder heel laag, het dan een natuurlijk en natuurkundig principe is, dat er vanaf het ‘hoog water’ een drang is om te egaliseren. En aangezien de mondiale belemmeringen steeds kleiner worden, de dijken in mijn metafoor, gaat dat egaliseren ook steeds sneller en rigoureuzer. En ja, met dat water komt er ook allerlei ongerechtigheid meestromen. Maar de kracht van ‘laag water’ is m.i. groot genoeg om het egaliseren ook werkelijk aan te kunnen. En het zal (bijna) iedereen een rotzorg zijn wat ik hiervan vind, hetgeen weer aansluit bij jouw betoog.

Laten we het maar over tennissen hebben, dat is immers de reden voor deze briefwisseling. Wat zijn wij toch geweldige diesels. Het is toch niet meer dan een rekensommetje, dat wanneer je de eerste set met 6-0 verliest en de tweede met 6-1, je nog maar zes sets nodig hebt om met 7-6 te winnen. Ja, dat je tegenstander na die eerste twee sets al wil stoppen, is dan een staak in het wiel (van de diesel). Maar we komen nog sterk terug, denk ik. Houd de rug recht en het hoofd hoog (dan blijf je ook boven water).

Hartelijke groet,

Kees