Och, dat tennis. We zitten ook na twee potjes herendubbel nog steeds op onze eerste overwinning in de clubkampioenschappen te wachten. Maar aan het eind van deze inktzwarte tunnel is er zeer binnenkort licht in zicht. Zeker weten. Want in het troosttoernooi - raar woord eigenlijk, ik krijg dan associaties met troostmeisjes - moeten we het eind januari/begin februari opnemen tegen het duo David Berhitoe/Bert Veerbeek. En van hen gaan we absoluut niet verliezen. Ik ten minste niet. Ik durf er van alles onder te verwedden, dat... Nou ja, laat ik toch maar even voorzichtig blijven. Maar als we toch ten onder mochten gaan, dan wordt het wel de hoogste tijd om op tennisgebied de eer aan onszelf te houden.

Jij overweegt om bij gebrek aan belangstelling van clubgenoten ons mailcontact te beëindigen. Ik denk dat dit niet ligt aan de kwaliteit van onze gesprekken. Wellicht zijn het in sommige gevallen voor de doorsnee Havelter iets te diepzinnige brieven. Maar dat kan niet de hoofdoorzaak zijn. Ik merk uit (een gebrek aan) reacties, dat de site van HTC überhaupt slecht wordt bezocht, bekeken en gelezen. Het zou natuurlijk helemaal niet moeilijk zijn om via dit medium allerlei roddels de wereld in te slingeren (daar schijn jij ervaring mee te hebben), medeclubleden te beledigen of anderszins de aandacht op ‘misstanden’ te vestigen. Dan zouden we eindelijk reacties krijgen op onze schrijfsels via ingezonden brieven of tegenstukken. Maar dat is niet mijn stiel, zo werk ik nimmer.

Jouw suggestie dat ik dan zou moeten kijken naar getwitter en facebookgeweld lijkt mij niet acceptabel. Net als jij kwaak ik nimmer allerlei tweets of zit ik op facebook. Dat soort social media is iets te vaak het werkterrein voor eencelligen en randdebielen. Als je niets zinnigs te melden hebt of een behoorlijk betoog kunt houden of met een ander, maar dan normaal, mens in discussie wenst te gaan, dan kun je je volop uitleven op twitter. En kun je zelfs uitgroeien tot een nationaal figuur, een leider ener beweging, die hele volksstammen achter zich schaart. Ik kom oorspronkelijk uit de ‘Stad der Beweging‘. Jij en ik weten dat Nederland daar heel slechte herinneringen aan heeft.

Jij hebt ook je hoop erop gevestigd dat mensen op onze schrijfsels reageren door middel van ingezonden stukken in de plaatselijke huis-aan-huisbladen Da’s Mooi en De Westervelder. Je vergeet een derde blad te noemen: De Kei, sinds eind vorig jaar een tweewekelijks verschijnend blaadje in Havelte, Havelterberg, Darp en Uffelte. Een blad voor en door de lezers, volgeschreven door diezelfde lezers. Als ik het dan toch over de Kei heb, dan denk ik onmiddellijk aan Ruud van der Laan. Onze voorzitter, de animator en voortrekker van de renovatie van ons clubhuis, kan niet in vol ornaat/ in volle functie op zaterdag 30 januari de HTC-honneurs waarnemen als het clubgebouw officieel wordt geopend. Ruud is namelijk in de laatste week van december met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen. Hij wordt binnenkort geopereerd en zal nog wel een poos nodig hebben om weer helemaal de oude te worden. Kijk, Ruud is nou een echte kei, van wie wij overigens niet verliezen, maar dit weer geheel terzijde. Als wij nou eens met heel velen (leden, oud-leden, familieleden, dorpsgenoten) die dag via onze aanwezigheid extra luister bijzetten, dan zou dat toch een heel mooi herstelmoment voor Ruud zijn? Toch?!

En nou maar hopen, dat buiten ons tweeën meer dan één persoon onze mailwisseling via de HTC-site volgen. Zo niet Kees, dan blijft er voor ons toch nog genoeg te zeuren over. Dat levert óns in elk geval fijne dagen op. Of dat ook voor die anderen geldt, dat merken we dan wel.  

Groeten,

Gerard.