Nou wil het geval, dat een van die twee - de assistent-trainer - zich een hotemetoot waant in dit dorp. En zich ook als zodanig manifesteert. Hij was samen met zijn broer en zus jarenlang de grote meneer achter het idee om die plaatselijke amateurvoetbalclub in de vaart der volkeren op te stoten. Nou ja, niet amateur in de ware zin van het woord (liefhebber), want de voetballers werden voor hun prestaties vorstelijk beloond, naar amateurstatus gemeten. En om in elk geval tevens die andere Groesbeekse topclub De Treffers de loef af te steken. De Treffers is, zoals je misschien weet, de club, waar oud-international en AZ-voetballer Jan(tje) Peters de basis legde voor zijn voetballoopbaan. Dus wilde Achilles onder leiding van dit drietal maar al te graag meedoen aan een proef van de KNVB om vanuit de amateursectie te worden ingedeeld in ‘s lands tweede profcompetitie. Die werd voorheen simpel Eerste Divisie genoemd en die heet nu Keuken Kampioen Divisie, na eerst nog te zijn omgedoopt in Jupiler League. Die benaming wisselt naargelang er een andere sponsor is, die daar zonodig geld aan wenst te spenderen.

Dat uitstapje naar de profsector liep dus, na aanvankelijk redelijk succes, uit op een fiasco.    De vereniging kampte met een gigantische schuld, mede veroorzaakt door die doelman, zoals je begrijpt. Spelers wilden niet meer verschijnen, omdat ze geen salaris meer ontvingen voor hun wekelijkse voetbalkunsten. De beleidsmakers schermden nog met een schimmige Braziliaanse geldschieter, die de club kon redden, maar dat zette geen zoden aan de dijk. De club ging failliet en degradeerde uit die eerste divisie. En degradeerde prompt ook uit de hoogste amateurklasse (de tweede divisie), waarin godbetert die andere Groesbeekse club De Treffers zich wel handhaafde, onder meer dankzij enkele Achilles-overlopers. En Achilles staat nu in de derde divisie wederom op een degradatieplek. Die drie familieleden hebben zich inmiddels teruggetrokken, maar dat heeft niet verhinderd, dat ook honderden (jeugd)leden Achilles de rug toekeerden. Zelfs hele elftallen meldden zich bij andere clubs aan, waaronder... De Treffers.

Tot zover deze geschiedenisles. Zou je denken. Nee dus, want een van die vreemde mensen, allen behorend tot de familie Derks, heet Frans. Bij de naam Frans Derks begint bij kenners van het vroegere voetbal en van wat ooit BN’ers waren ongetwijfeld een belletje te rinkelen. Is dat niet dezelfde man, die als scheidsrechter in zijn veel te korte glimmende broekje fluitend eredivisiewedstrijden tot een goed einde bracht? Nou ja, die in elk geval zondags in de stadions op die groene grasmat parmantig liep te paraderen? Nee Kees, dat is niet dezelfde Frans Derks. Hij is wel zijn naamgenoot en zij delen nog iets gemeenschappelijks: ‘onze’ Frans, de assistent-trainer, is minstens zo ijdel.

Twee weken nadat Nederland kennis had kunnen nemen van het voetbalveld- en kleedkamervocabulaire van Groesbeekse Frans, liep hij hier op zondag op het Marktplein stralend met familie te flaneren of er niets aan de hand was. Dat was het in zijn visie natuurlijk ook niet. Hier liep de voorzitter - wat zeg ik úw voorzitter - van de Groesbeekse Wijnfeesten. Een jaarlijks terugkerend driedaags festijn, op zo’n honderd meter afstand dus van waar ik woon. Op hetzelfde plein, waar jij en je zes maten mij opwachtten om mij mee te nemen naar die door jou zo subtiel beschreven wijnproeverij, onderdeel van jullie jaarlijkse uitstapje.

Uit het feit, dat ik na jullie bezoek aan het Gelderse een heldere brief van jou via de HTC-site mocht ontvangen, begrijp ik dat jullie na deze redelijk controversiële uitspatting heelhuids thuis zijn gekomen. Ik neem aan, dat jullie voorlopig even genoeg gegeten en gedronken hebben. Anders ik wel, althans voor dit moment.

Groeten,

Gerard.