Vrijwilligers...

Goede Gerard

In deze brief ga ik me met zaken bemoeien, waarmee ik eigenlijk niks te maken heb. Jij zult dat niet vreemd vinden of in elk geval doen alsof je dat wel van mij gewend bent. En toch ga ik je voor de verandering eens verbazen met mijn onderwerp. Ik ga het namelijk hebben over onze lezertjes.
Ondanks dat ik al enige tijd geen actief deel meer uitmaak van de tennisvereniging kom ik toch wel eens in aanraking met actieve leden. Naast Lies en Marije’s hele gezin ben jij natuurlijk zo’n actief lid, dat ik af en toe spreek (of lees of schrijf). Maar over die leden heb ik het in dit geval niet. 
Ik ga het hebben over al die andere leden, van wie ik er een aantal ken en ook een flink aantal niet. En dat laatste is een goed teken, want het gaat daarbij voornamelijk om nieuwe leden. 

Hoe blij moet de vereniging daar mee zijn, veel nieuwe leden. Jongeren, jeugd, ouderen, dat maakt allemaal niet uit: het zijn leden die enthousiast zijn voor het tennissen. Bovendien willen ze dat enthousiasme bij de vereniging in Havelte botvieren. Nieuw élan, dito contacten, uitbreiding van het ledenbestand, het kan niet op.

Je vermoedt natuurlijk al, dat ik na deze solo op de loftrompet weer spoedig zal vervallen in treurmars en lamentaties. Nou, zo erg zal het naar mijn smaak niet zijn, maar ik heb toch mijn zorgen. En dat, terwijl ik helemaal geen deel uitmaak van de HTC, omdat mijn bewegingsapparaat teveel protest laat zien (soms zelfs laat horen) bij meer actie dan de dagelijkse wandelingen met de hond. HTC, een gezonde en veerkrachtige vereniging die genoemde  eigenschappen voor een belangrijk deel dankt aan gezonde en veerkrachtige leden. Leden die naast het hard werken op de baan ook hard werken om de zaak draaiende te houden. Dat is geen dagtaak, maar wel een taak waarbij die leden bereid moeten zijn wat vrije tijd aan verschillende klussen te besteden. 

Kijk naar wat er zoal gebeurt bij en rond de tennisbaan en je ziet dat de vele handen die daar aan meewerken er iets moois van maken voor alle tennissers. Met veel aplomb of in een bescheiden stilte wordt werk verricht. Binnen, buiten, van achter de computer en van achter de bar, bij die dagen dat de banen door een vriendelijke buurboer met een laag vruchtbare grond worden bedekt of op die dagen dat de jongere kinderen uit of thuis hun wedstrijden afwerken. Leuk werk, doorgaans, omdat je het met een heel stel samen doet. 

Nu hoor je in de verte al de brassband naderen en de eerste maten van de treurmars klinken in deze brief. Want hoe moeilijk is het voor die gezonde en veerkrachtige leden, die zich, zoals ik globaal omschrijf, voor alle anderen inzetten, om hun functie op gegeven moment over te geven aan een volgend gezond en veerkrachtig lid. Een opvolger of opvolgster die gedurende een periode helpt om de vereniging gezond en veerkrachtig te houden. Ik denk niet dat er veel leden zijn die vinden, dat die functies niet nuttig of zelfs niet nodig zijn. Gezien het gemiddelde peil, ik acht de tennisvereniging ook wat dit betreft heel hoog, zijn er nauwelijks leden die met recht kunnen zeggen, dat ze voor een klus te dom of ook maar ongeschikt zijn. 

Ik durf te wedden, dat de meest gehoorde reden om niet in te gaan op verzoeken (die soms het karakter van smeekbedes hebben) is, dat de betreffende persoon geen tijd er voor heeft. Ik geef toe dat we het allemaal erg druk hebben, maar dat geldt dan toch ook voor die mensen die zich, al soms lange tijd, inzetten voor die gezondheid en die veerkracht waar ik al enige keren van sprak. En pas op: als zo iemand te lang moet wachten voordat zijn of haar taak wordt overgenomen, riskeert hij of zij de eigen gezondheid en veerkracht. 

Dat, goede Gerard, brengt mij bij onze lezertjes, want die zijn het toch die zich dergelijke dingen zouden moeten aantrekken.

hartelijke groet

kees

Nieuws Overzicht