Dat antwoord kun je des te sneller krijgen wanneer de vrijwilliger het als bestuurs- of commissielid gewoon heel goed doet. Zoals het bij onze tennisclub de secretaris betreft, die het een goed moment vindt haar prioriteiten anders te stellen. Haar pech: als je het goed doet, maak je jezelf onvervangbaar. Althans in de ogen van clubgenoten. Ik heb gehoord dat voorzitter Ruud van der Laan zo’n vijftien personen heeft gepolst om het secretariaat op zich te nemen. Al is het maar voor een tijdelijke - overzichtelijke - periode. Want als Sandra Bos haar studie heeft afgesloten, is ze zelfs weer bereid volop in actie voor de tennisclub te komen. Tot op heden heb ik nog geen melding gezien of ontvangen dat die vacature is opgelost. 

Betere berichten komen van het meer onroerende front. De ellende van overstroming van het tennispark ten tijde van hevige regenval lijkt voorbij. Naast de baan, grenzend aan het bouwland ten oosten van ons park, hebben de mannen van de firma Leffers een wal gebouwd om overtollig water van de tennisvelden te weren. Een wal, nou ja laten we het een walletje noemen. Het schijnt dat die afdoende is om nieuwe overstromingen te weren. Kenners, die  ervoor doorgeleerd hebben, zeggen dat. Daar moeten we vertrouwen in hebben, anders is het einde zoek.

Trouwens een andere topvrijwilliger, Roelof Kassies, heeft ook weer volop plannen het verblijf op het tennispark te veraangenamen. Hij gaat de kopse kant van de terrasoverkapping voorzien van een glazen schuifwand. Om daarmee opnieuw een natuurgevaar te lijf te gaan. Dat glas moet namelijk de terrasbezoekers beschermen als ze worden geteisterd door de wind uit het oosten, die zoals wij allen weten hier in het redelijk Hoge Noorden ijzig koud kan aanvoelen. Niet iedereen vindt die glazen beschutting het beste idee, want volgens hen past een houten wand beter bij de stoere constructie van de rest van het bouwwerk. Maar in de visie van Roelof heeft glas het voordeel, dat je dan zicht houdt op de es, een typerend onderdeel van het mooie Drentse, dus Havelter, landschap.

‘Bezorgd’

Nou loopt er in dit dorp een persoon rond, die ‘help’ roept als een makelaar enthousiast is over een nieuw bouwplan in de Meerkamp-West. Dat grote terrein aan de Nieuwe Ruiterweg naast het vakantiepark Mooi Oavelt zou volgens de makelaar (en velen met hem) wel eens een bijzonder geschikte locatie kunnen zijn om woningnood in Havelte op te lossen. Met koophuizen en huurwoningen in verschillende sectoren. Met ruim de helft meer woningen dan in een oorspronkelijk plan is geopperd. Waardoor er onder andere ruimte is voor betaalbare woningen. Dat vindt die persoon helemaal geen goed idee. In het plaatselijke huis-aan-huis-blad De Kei schreef hij een artikel waarin hij zijn ongenoegen uit over dit bouwplan. In het daaropvolgende nummer laat de Dorpsgemeenschap Havelte weten, dat zij afstand neemt van dat artikel en dat ze ook de gehanteerde stijl verwerpen. Nou Kees, dan drukken de mensen van de Werkgroep Wonen en van de Dorpsgemeenschap - waarin onze oud-HTC-mederagger Huib de Wit een actieve rol speelt - zich nog heel netjes uit. Ik noem het gewoon een verhaal waar de honden geen brood van lusten.

Om te beginnen ondertekent die persoon het stuk met ‘Een bezorgde Havelter’. Dat komt op hetzelfde neer als je een verhaal opstuurt zonder naam, anoniem dus. Want als ‘bezorgde Havelter’ ben je voor de lezer niet traceerbaar. Kun je niet worden afgerekend op de dingen die je schrijft. Hij of zij haalt in dat artikel allerlei dingen door elkaar, sterker nog, schrijft bewust onzin op. Creëert tegenstellingen waar ze niet zijn. Makelaars, grondeigenaren, projectontwikkelaars willen volgens die persoon alleen maar bouwen, bouwen, bouwen. Zij laten de bewoners van een dorp in veel gevallen achter met een omgeving die niet past in de bestaande woonomgeving. Het dorp blijft volgens die persoon gehandicapt en hulpbehoevend achter. Te veel woningen in een te kleine ruimte, meent die anonieme schrijver. Hij of zij schetst een beeld waarin geen plaats is voor openbaar groen, geen plek voor kinderen en ouderen om te spelen of elkaar te ontmoeten. Geen slootjes of waterpartijen, wel lange rechte wegen, veel steen, veel parkeerplaatsen en veel verkeer. Die persoon heeft het over ‘de grondeigenaar, die ons MOOIE dorp Havelte willens en wetens wil verkrachten’. Hij schetst het beeld van een vreselijk woongetto, waar geen mens gelukkig van wordt.  

Wat voor onzinnige argumenten gebruikt deze persoon om z’n gelijk te halen? Wat voor tegenstellingen, daar waar ze niet zijn, schept hij of zij? Want over welk ‘pracht’ deel van Havelte hebben we het hier? Nou Kees, ik ontwaar op dat terrein zoals het er nu bijligt geen heerlijke slootjes, openbaar groen, speelplekken of waterpartijen. Ik zie een heel groot veld waar je liefst twee keer per jaar naar hartenlust kunt genieten van attractieve recreatieve activiteiten. Op oudjaarsdag, als tientallen Havelters via tientallen carbidbussen (en tientallen kratten bier) het oude jaar uitluiden. En rond Pasen als er traditioneel de brand gestoken wordt in materiaal van hout, met een mooi woord paasvuur geheten. 

Wat die anonieme persoon in dat artikel doet is een bekend verschijnsel in de sociologie:  argumenten gebruiken om je gelijk te halen, die echter als een tang op een varken slaan. Onzindelijk redeneren wordt dat ook wel genoemd. Laten we het in het vriendelijkste geval maar als dom, dom, dom betitelen.

Koeien terug

Kees, laat ik deze brief vrolijk eindigen. Lijkt me voor iedereen het beste. En wederom met een bericht uit De Kei. Ter meerdere eer en glorie van die prachtige woonstede van onze bezorgde dorpsgenoot keren de koeien terug in het centrum van Havelte. Zo’n tien jaar zijn ze weggeweest, maar de runderen van Maarten Grol gaan de weide aan de Dorpsstraat opnieuw bevolken. Eerst komen er natuurlijk hekken om de weide, want die beesten moeten niet de gelegenheid krijgen vrijelijk bij AH ABE binnen te wandelen of Snack & Zo met een bezoekje te vereren. En er komt op deze ontmoetingsplaats voor de kijkers en/of hangouderen ook nog een bankje met een paneel met informatie over het verleden van deze omgeving. Daar zorgt de Historische Vereniging Havelte e.o. voor. Drie keer raden wie daar toezicht gaat houden. Laat ik enkele hints geven. Het is een man, rasechte Oavelter, recreatietennisser en -golfer, steun en toeverlaat bij energieproblemen, kantinebaasje en topklusjesman, een persoon die niet voor niets in het verleden een koninklijke onderscheiding kreeg vanwege zijn vele vrijwilligersactiviteiten bij onder meer brandweer en volksfeest. Dan is het voor jou toch niet echt moeilijk je vinger naar Roelof Kassies te wijzen? Dat is nog eens mooi wark, nietwaar? Zeker ook voor Roelof. Want hoe fijn is het niet om op je 69ste nog die ene droom - van elk Havelter jochie - in vervulling te zien gaan? Cowboy worden! 

Op die manier kun je je bezorgdheid ook en veel beter manifesteren.

Groeten,
Gerard