Ten eerste valt het mij op, dat jouw vermelde overdenkingen dichter bij de tennisclub liggen dan de mijne. Dat lijkt me niet verwonderlijk gezien onze uitgangspunten. Maar laten de lezertjes dan toch de vrolijke en leerzame conclusie trekken, dat vriendschap, eenmaal op het stuivende gravel geboren, niet verdwijnt met de overgang naar kunstgras of door lichamelijke onvolkomenheden die het beoefenen van de edele racketsport ernstig bemoeilijken.

Ten tweede noem je de algemene hang naar tennis op vrijdagavond. Evenals jij in je brief, houd ik warme herinneringen aan de tijd dat we dat als startend team deden. Rust, leeftijdgenoten, veel mooi weer en derde helften die ook wel vierde helften werden. O ja, en een aardig potje tennis. 

Het is natuurlijk net zoals de museumdirecteur, die op radio en tv laat weten, dat zijn/haar* museum zo aantrekkelijk is omdat iedere bezoeker er in alle rust kan rondkijken. Dan is het al heel gauw over met die rust. We hadden dus elke vrijdag kreunend van ellende terug moeten komen van onze wedstrijden in plaats van vrolijk zingend en opscheppend op onze thuisbasis aan een vijfde helft te beginnen. 
Waar ik het niet met je eens ben is je uitspraak dat jongeren op een beter niveau in het weekend moeten gaan spelen, om de aanwezige talenten ten volle te benutten. Je kweekt daarmee naar mijn mening een kwaliteitsverschil dat er in werkelijkheid niet is. Want in dit edele spel lijkt winnen weliswaar belangrijk, maar is netjes verliezen een wellicht nog belangrijker aspect van kwaliteit. En laten we wel wezen, om de ervaring op te doen op dat laatste gebied, hebben wij ook op vrijdagavond ten volle onze talenten gebruikt en onderhouden. Daar hadden en hebben we geen weekend voor nodig.

Een derde punt uit je brieven betreft de leeftijd van de HTC Havelte. Wat mij met respect vervult is, dat in de dik 25 jaar die ik ervan actief heb meegemaakt er zondermeer een goede club is blijven bestaan. Goed omdat het tennisniveau heel behoorlijk is (ja natuurlijk moet ik dat zeggen…), maar vooral ook goed omdat er goed wordt samengeleefd. Er is een heel plezierige sfeer, zowel op als naast de banen. Laat mij dat compliment nou eens laten horen.

We mogen blij zijn dat we verschoond blijven van ernstige incidenten, haantjesgedrag (we lachen de ‘haan’ dan gewoon uit), generatieverschillen die tot ongenoegen leiden en ga zo maar door. De hoogte van de contributie is redelijk en stabiel, de hoeveelheid werk die wordt verzet om 90 jaar een mooie vereniging te behouden is bewonderenswaardig. Hulde en sterkte voor de komende 90 jaar!

Hartelijke groet

Kees

* met dat zijn/haar wil ik zeggen, dat ik door overal waar ik ‘haar’ zeg, ik ook ‘zijn’ bedoel en andersom. Op deze manier probeer ik mogelijk tijdverslindende en energievretende processen en procedures te omzeilen. Uitzondering is natuurlijk als ik het over ‘haar’ heb in de betekenis van beharing; er is dan geen sprake van bezijning.