De duvel is oud

Goede Gerard

Toen wij vorige week onze gewoonte weer opnamen en een gezamenlijke wandeling maakten, speelden zich in mijn hoofd een aantal gedachten af. Ten eerste vond ik het onplezierig, dat ik de afstand en de wegconditie nader moest bepalen om de haalbaarheid van mijn kant te vergroten. Dat is een soort ‘toegeven aan iets waar je bepaald niet op zit te wachten’. Maar ja, zonder dat zou het een nog onplezieriger wandeling kunnen worden als ik op gegeven moment niet verder zou kunnen en met behulp van een voertuig weer op het rechte pad, thuis in dit geval, gebracht zou moeten worden. Dus wandelden wij over gebaande paden naar Brasserie Oer om daar een kop koffie of een andere koek en zopie te genieten. 

Dan ga je al gauw filosoferen over enge dingen als ouder worden en de gevolgen van die beweging. En als je daarin belandt, kom je ras terecht bij de vraag wat er gebeurt als je niet ouder wordt. Die gedachte verzoent je al enigermate met de ongemakken van het wel ouder worden. 

De tennisvereniging biedt  ruimte voor de ouder wordende mens. Eigen belang? Stel dat je alle leden die, zeg maar, zeventig jaar worden een brief zou sturen met een opgewekte tekst als “Beste tennisvriend(in), Van harte geluk gewenst met het bereiken van de 70-jarige leeftijd. We wensen u toe, dat u ook verder in het leven in gezondheid mag genieten, Helaas kan dat voor u niet meer op onze tennisbanen, want zoals u weet hebben we de regel, dat bij 70 jaar het afgelopen is met onze gastvrijheid. Wij verzoeken u het nog verschuldigde lidmaatschapsgeld per omgaande over te maken…enz”. De meeste leden zouden op hun 69e hun lidmaatschap opzeggen om de ontvangst van zo’n brief te voorkomen.

Gelukkig is dit laatste in Havelte niet het geval. De oudjes, die dat willen, tennissen nog lekker door en het is ze gegund. Ze vormen een op de lege uurtjes betrekkelijk actief, gezellig en economisch nuttig deel van het bestand van de vereniging. En ze genieten daar van.

De één kan goed tennissen, een ander beweegt nog goed en weer een ander heeft (nog altijd?) last van lijnblindheid. Maar koffie of thee drinken ze allemaal, met een koek of koekje er bij. Allemaal grijze en kale koppen om de tafel, kletsend en nieuwtjes uitwisselend en na een halfuurtje weer flink aan de bak. Wat nou oud…?

En wat doen wij nou anders tijdens zo’n wandeling? We passen ons aan elkaar aan voor wat betreft de fysieke mogelijkheden, de één kan beter bewegen dan de ander. We lopen de sterren van de hemel en kletsen en wisselen nieuwtjes uit. Uiteindelijk bereiken we de koffie en de koek en zopie en doen ons daar tegoed aan. En we blijven doorgaan met meningen en feiten te debiteren, zonder al te veel aandacht voor wat een mening is en wat een feit. Te jouwer geruststelling: ik ga hier geen mededelingen doen over de inhoud van onze berichtenwisseling. Jij moet je tenslotte nog met open vizier je bij de tennisvereniging kunnen voegen. 

Teruglopend, gesterkt door de genuttigde waren, kijk ik eens terloops (wat een mooie uitdrukking in dezen) naast me. En wat zie ik? Een grijze man met de voorover gebogen houding van een oudere en met de handen op de rug. Ik weet eerlijk gezegd niet waarom oudere (vooral) mannen veelal met de handen op de rug lopen. Ik weet wel dat het mij zo erg is opgevallen, dat ik mijn uiterste best doe om niet zo te lopen en zodoende niet met mijn leeftijd te koop te lopen.

hartelijke groet

kees

Nieuws Overzicht