Het tempo een beetje drukken en zo min mogelijk dingen doen ’die moeten’. Desondanks vind ik een temperatuur boven de 25 graden maar niks. Maar mij wordt nooit iets gevraagd, terwijl ik toch zulke verstandige ideeën heb, vind ik.

En, dat zul je met me eens zijn, er is momenteel enorme behoefte aan goede ideeën.  Het is een rotzooitje om ons heen en dat maakt het gevoel, althans het mijne, ook steeds rotzooiëriger. En geen begin van oplossingen; of je het nou over stikstof hebt of over Trump of over Oekraïne of over kosten van levensonderhoud of het verhongeren van mensen die er ook niks aan kunnen doen of de schade die door bodemdaling of belastingdienst wordt berokkend, het lijkt een rotzooitje te blijven. Eén ding is zeker: het zijn allemaal dingen die we zelf, de mensheid dus, hebben veroorzaakt. En die we ook zelf moeten oplossen, voordat het ‘van buitenaf’ wordt overgenomen. Maar, als hierboven al gezegd, er is geen begin van een oplossing. En we hebben niks aan oplossingen in de stijl van het verwonden van schrijvers die iets hebben opgeschreven, dat je onwelgezind voorkomt. Of kinderen van gezinnen die het toch al moeilijk hebben zonder pardon uit huis halen. Of oorlog voeren over de hoofden van, daar heb je ze weer, mensen die er ook niks aan kunnen doen. En hieraan zou ik nog heel veel ‘offen’ kunnen toevoegen, maar ook dat biedt geen oplossingen.

Wat dan? Terugtrekken in je cocon en Gods water over Gods akker laten vloeien? Zeker, een aantrekkelijke gedachte: eindelijk water op de akker. Dat zou in elk geval één van de problemen oplossen. Ik ben overigens niet overtuigd van de betrouwbaarheid van de uitkomst van dat gezegde. Dat hebben we ook al verpest. Bovendien moet ik dan denken aan de discussie, die de vorige eeuw soms hoog opliep: ‘God is dood’. Ik heb erg de neiging om waarde te hechten aan de woorden van Gerard Reve in dat kader: ‘God is niet dood, hij is ernstig ziek’. Jammer genoeg kunnen we Reve niet meer raadplegen over gods toestand in de huidige jaren.

Ik voel me laf in die cocon, gedekt door de gedachte dat het mijn tijd wel zal duren. Dat maakt het rotzooigevoel nog ernstiger, want ik zie me ook nog niet in m’n eentje op de barricaden staan, zwaaiend met een zwaard en een vlag. Ik vind dat ik het in elk geval zonder zwaard zou moeten doen en van vlaggen weet ik niet meer wat onder of boven is. Ingezonden stukken in kranten en zo leveren doorgaans niet meer op dan agressieve protesten in dezelfde kranten. Het Museumplein dan of het Malieveld? Ik denk dat ik daar halverwege 2023 aan de beurt ben, na alle boeren, verpleegkundigen, medewerkers van Schiphol, NS-personeel, huisartsen, daklozen, lbghtqvw’ers, consumenten en anderen die nog een protestactie overwegen. Als ik trouwens naar de behaalde resultaten kijk, lijkt een dergelijke actie nauwelijks de moeite waard.

Dus zal ik proberen me ergens in een commissie te wringen, die over iets ernstigs gaat. Wellicht krijg ik in het dikke eindrapport twee zinnen opgenomen, die iets zeggen over hoe ik erover denk. En dan nog, wie is er nou in geïnteresseerd hoe ik erover denk? Raak ik daar niet een oorzaak aan van een flink deel van genoemde ellende: het gaat er niet om hoe ik erover denk, het gaat om de manier waarop de meest betrokkenen over hun probleem denken. Als we daar nou eens beginnen met werken aan oplossingen, luisteren met zo min mogelijk vooroordelen. Ons eigen ego even uitschakelen en mee-denken.

Hartelijke groet

kees