De bestuurswerkzaamheden van Ruud van der Laan begonnen in 2006. Toenmalig voorzitter Anton Bolding vroeg Ruud of hij hem wilde opvolgen. Hij was toen al 32 jaar lid, maar had geen tennisbestuurservaring. “Ik was wel in 1990 redactiecommissielid van de Backhand geworden. Dat clubblad maakte ik toen samen met Piet Meijer, Roelien Wagt en Hennie Brugging. Ik kende Anton Bolding eigenlijk alleen van de tossavonden.”

Dat was in een periode dat het ’s maandags in de kantine na afloop van het tennissen heel laat kon worden. In de loop van de avond verruilden vaak zo’n vier tot acht man hun plek aan of rond de bar voor een stoel aan tafel om zich fanatiek aan het klaverjassen te zetten. En dan kon het soms drie uur in de morgen worden voordat het kaartfestijn was afgelopen. Ruud: “Ik vond dat eigenlijk niet leuk. Het sociaal gebeuren met z’n allen rond de bar was voor een stukje weg.’’

In 2006 vormde hij de leiding van de club samen met Hannah de Roos (secretaris), Rineke van der Galiën (penningmeester), Berry Buitelaar (namens de baancommissie), Douwe van der Geest (kantinecommissie), Renske Hiemstra (wedstrijdcommissie) en Jacob Gemmeke (jeugdcommissie). Vijf jaar bleef hij voorzitter in een tijd, dat het gebruikelijk was dat bestuursleden er na zo’n vijf jaar mee ophielden. In die periode stond één kwestie centraal: de gravelbanen waren hoognodig aan vervanging toe. De afwatering was onder meer zo slecht, dat als het had geregend, de banen snel blank stonden en dat het uren of soms dagen kon duren voor die gravelbanen weer redelijk bespeelbaar waren. “Ik heb toen geregeld met de wethouder om de tafel gezeten. We wilden graag een steuntje in de rug in de vorm van een subsidie. Zijn antwoord was steevast: ‘Jullie moeten je eigen broek ophouden’.’’

Uiteindelijk lukte het de club extra geld binnen te slepen door de verkoop van een stuk weiland naast de kunstgrasbaan. En kon het gravel ‘ten grave worden gedragen’ om plaats te maken voor de huidige allweatherbanen. “Zo kon het hele circus rondom die nieuwe banen beginnen. Vooral Geert-Jan de Wit was de grote motor in dat gebeuren.’’ 

Speurtocht
Het resultaat van al die inspanningen om het tennispark te renoveren maakte Ruud wel mee, maar net niet meer als voorzitter. Na een langdurige speurtocht had het bestuur een prima opvolger gevonden in de persoon van Hans Dijkerman. Die ging enthousiast en ambitieus aan de slag, maar hij hield dat slechts een jaar vol. Hans liep tegen het probleem aan, dat zijn werkgever Shell een beroep op hem deed om belangrijke en langdurige werkzaamheden in een ver buitenland te verrichten. Dat bleek niet goed met zijn voorzitterschap te combineren.

Diens opvolger Ivor de Rooy hanteerde eveneens slechts kort de voorzittershamer. Hij zou de kar moeten trekken om de verbouw van het clubgebouw te realiseren. Omdat dit onder zijn leiding maar niet van de grond kwam, stapten enkele leden eind 2013 in de kantine op Ruud af om dit probleem met hem te bespreken. Met als resultaat dat Ruud zei: ‘Laat mij het dan maar doen’.

Zo gezegd zo gedaan. Probleem was wel dat hij dat moest doen als tijdelijk voorzitter. Want statutair dient een voorzitter bij HTC door de leden tijdens een Algemene Ledenvergadering te worden gekozen, en die vergadering vindt normaal gesproken in het voorjaar plaats. Vraagje tussendoor: wat is de houdbaarheidsdatum van een interim-voorzitter? Antwoord: bij HTC tien jaar! Want tot op de dag van vandaag is dat tijdelijk nooit vervangen door een blijvend voorzitterschap. Ruud is daarna nooit door de leden gekozen. Is dat raar? Nee, maar wel heel bijzonder, zou Luizenmoederjuf Ank ongetwijfeld zeggen. Ruud kan er wel om (glim)lachen: “Voor mij maakte het geen verschil. Misschien was het ook wel laksigheid van onze kant. De meeste leden weten niet eens dat ik tot op de dag van vandaag interim-voorzitter ben geweest. Eigenlijk werd ik gewoon min of meer gedoogd.’’ Bij de KNLTB wisten ze het wel. Daar melden ze in hun administratie al jaren keurig dat er bij HTC een vacature voor een voorzitter is…  

Onderwijzer in Havelte
Ruud van der Laan komt niet van hier weg. Hij is geboren in Noordbroek, een dorp van zo’n 1800 inwoners in de provincie Groningen, tegenwoordig onderdeel van de gemeente Midden-Groningen. “Een agrarische gemeente, met veeteelt en veel akkerbouw. Ik heb het wuivende graan dáár leren liefhebben.’’ Hij en zijn echtgenote Mettha belandden in de jaren ’60 in Drenthe, in het eveneens landelijke Uffelte. Om zich vervolgens in 1971 in Havelte te vestigen. Daar gaf hij als onderwijzer gedurende drie jaar les op de openbare basisschool Havelte, die later OBS De Bosrank ging heten. Daarna werd Ruud, die naast zijn onderwijsakte van de kweekschool (nu pabo, pedagogische academie) een akte Engels op zak had, leraar in het voortgezet onderwijs. In Meppel op de gemeentelijke mavo, die na fusies nu als Stad en Esch door het leven gaat. “Ik had een sollicitatiegesprek met de wethouder van onderwijs en de schooldirecteur. Ze hadden wel een vacature, maar niet voor het vak Engels.’’ Hij kon daar toch meteen aan de slag, mocht lesgeven in aardrijkskunde, geschiedenis en biologie. Later kon hij wel als leraar Engels zijn kennis van die taal overbrengen op zijn leerlingen. Dat bleef Ruud doen tot zijn vervroegde pensionering, toen hij in 2007 na veertig dienstjaren afscheid nam van de school. Om vervolgens volop tijd, aandacht en energie te kunnen besteden aan het bestuurswerk bij de Havelter Tennisclub. En om ook weer aan toernooi- en competitie-evenementen deel te nemen. 

Dat deed hij overigens ook al in vanaf de jaren ’70 bij HTC. “Of ik toen als beginner van een trainer les heb gehad? Nee nooit. Dat is ook wel te zien, denk ik’’, voegt hij eraan toe. Dat was in een periode, dat het er bij ‘de tennis’ anders aan toe ging dan heden ten dage. Zo werd er periodiek een speciaal boekje WEGWIJZER gemaakt voor nieuwe leden en ook bestemd voor alle andere leden van H.T.C. Met onder meer tips voor kleding – ‘als we op een tennispark gaan kijken zien we de tennissers in een wit shirt, een witte broek, witte sokken en witte tennisschoenen’ – en tips voor materiaal en tennislessen. En er was een apart baanreglement met bepalingen als: ‘Men is verplicht te gaan dubbelen wanneer er mensen op een vrije baan wachten’. Of ‘Het is niet toegestaan om over het net te springen of erop te leunen’. De afkomst van veel tennissers destijds was anders dan van de mensen die nu op het park heen en weer springen. De populatie is veranderd, weet Ruud. “Toen stonden zeg maar de plaatselijke notabelen op de baan, onder wie de dokter, notaris en zelfs de burgemeester en zijn vrouw. Ook de omgangsvormen zijn veranderd. Als belangstellende moest je heel stil zijn tijdens wedstrijden. Je mocht zelfs niet achter de banen langslopen. De tennissers stonden op een soort verhoging. Tegenwoordig rommelt het wat dat betreft gelukkig lekker door elkaar.’’

Zijn afscheid als voorzitter leek al een paar jaar geleden plaats te vinden. Hij meldde toen zijn medestuursleden dat hij ging stoppen. ,,Mettha zei: ‘Zou je dat nou wel doen? Want als je het leuk vindt, dan blijf je toch nog een poosje’. En ik vond het nog steeds leuk. Een week na mijn mededeling dat ik ermee op zou houden, belde ik Frans en Sandra - de andere leden van het dagelijks bestuur( gv) - op dat ik toch doorging.’’ 

Hoogtepunten
Maar nu is het toch zover, dat hij als ‘baas’ is teruggetreden. Hoogtepunten in die vijftien bestuursjaren noemt Ruud de volledig verduurzaamde kantine, de zonnepanelen op het clubgebouw, in 2017 de ledverlichting op de banen, de terrasoverkapping en nieuwe aanbouw die actieve leden in 2021 realiseerden. Een dieptepunt maakte hij mee in zijn eerste periode als voorzitter, toen in 2010 clublid Willy Loopers, tevens actief in de kantinecommissie, voor de trein ging staan. “Dat gaf een enorme schrik, een grote droefenis.’’ Teleurstellend vindt hij dat de poging om padelbanen op het park te krijgen uiteindelijk niet tot het gewenste resultaat heeft geleid. ,,Jammer, want je ziet bij andere clubs dat met de mogelijkheid tot padellen binnen een paar jaar het ledenaantal met vijftig tot honderd leden groeit. Dat was een manier geweest om de toekomst van HTC veilig te stellen. We hadden in eerste instantie toestemming van de gemeente, maar vervolgens barstte in het land het lawaai over geluidsoverlast los.’’ Met als gevolg, dat de regels omtrent afstand tot naaste bewoners werden verscherpt. Dus die plannen gingen niet door. Ruud vervolgt: “Ik heb daar volledig vrede mee. Ik hoop wel dat de leden nu beloond worden met een vijfde tennisbaan met verlichting. Zodat het ‘achterafbaantje’ als nieuw kan worden bespeeld.’’

Maar trots overheerst in zijn gedachten. Trots bijvoorbeeld, als bij het Westerveldoverleg met de andere clubs uit Vledder, Dwingeloo en Diever blijkt dat HTC veruit de grootste vereniging is. “Dat er bij ons heel veel activiteiten zijn zoals het Open toernooi, het winterkoninkje, de goedbezochte tossavonden. Dat we nauwelijks problemen hebben met het vullen van de commissies. Dan ben ik vooral trots dat ik deze mooie club mag vertegenwoordigen.’’ 

Ervaringsdeskundige
Daar is dus nu een einde aangekomen. Ook wel tijd voor een persoon die het op 76-jarige leeftijd wat rustiger aan mag doen. En voor wie al een opvolger klaarstaat: Irma Zandt, bijna 25 jaar jonger. Een ervaringsdeskundige, als het om bestuursfuncties gaat. Zij was jarenlang voorzitter van de plaatselijke Oranjevereniging, was als secretaris vele jaren rechterhand van Ruud in het HJTC-bestuur. En verving hem als voorzitter, toen Ruud vanwege hartproblemen een tijdje uitgeschakeld was. Zij is tevens huisvriendin geworden. Ruud: “Dat is ook zo mooi aan het besturen bij HTC. Ik heb er heel fijne vrienden aan overgehouden. Op een avond vorig jaar zat ik met Irma te praten aan dezelfde tafel, waar wij tweeën nu zitten. Ik dacht: een mooie kans om te polsen hoe ze erin staat om mij eventueel op te volgen. Dus ik vroeg: ‘Zou jij ervoor voelen als…’ Haar antwoord: ‘Dat lijkt me heel leuk’. Ik was daar zo blij mee, dat we elkaar prompt omhelsden.‘’

Irma gaat een vereniging leiden, die op een andere manier best bijzonder mag worden genoemd. In haar ruim 90-jarige bestaan heeft de club slechts drie mensen gekend, die tot erelid zijn benoemd. HTC kent bij mijn weten zelfs geen leden van verdienste.  Wat dat betreft rekende Ruud nergens op. Het was voor hem dan ook een complete verrassing dat hij op voordracht van zijn medebestuursleden door de ledenvergadering tot erelid werd benoemd. Als dat voornemen van het bestuur in zijn aanwezigheid was besproken, was dat erelidmaatschap wat hem betreft niet doorgegaan. Want hij vindt dat ieder lid evenwaardig is, Ruud: ”Dat is ook de kracht van deze club.” Voor eventueel meer eerbetoon moeten Ruud en andere HTC’ers nog even geduld hebben. Want 2024 zal voor hem anderszins een mijlpaal betekenen: dan staat hij vijftig jaar op de baan aan de Havelter Schapendrift. Een bijzondere gebeurtenis, waarin de commissie BG&E - waarin Ruud zelf zitting heeft - wellicht een reden vindt om een feestje te bouwen. Op zich is vijftig jaar bij deze vereniging niet zo uitzonderlijk, want HTC kent mensen, die er een halve eeuw of langer tennissen. Sterker nog: bij HTC speelt zelfs een vrouw die iedereen naar de kroon steekt: Anneke Jonkers-Janssen is namelijk al zeventig (!) jaar actief lid van onze club. Wie doet het haar ooit na?

Samen optrekken
De gloednieuwe voorzitter, haar medebestuursleden, een speciale commissie en de tennissende leden staat zoals gezegd meteen een belangrijke opdracht te wachten: wat te doen met de grasbaan en de Baan-baan, die er hopeloos verwaarloosd bij ligt? Wordt de ondergrond van kunstgras vervangen door een hoogwaardiger allweather toplaag? Met uiteraard verlichting. En dan minder afgezonderd van de rest van het complex? Is het financieel haalbaar en/of aantrekkelijk met die werkzaamheden daar vrij vlot te beginnen? Irma Zandt kan haar borst natmaken. Zelf zegt ze daarover: “Ik vind het een mooie uitdaging om met de leden en mensen in de omgeving ervoor te zorgen dat het met HTC goed gaat en goed blijft gaan. Dat clubs bij belangrijke ontwikkelingen om ons heen, bij knelpunten gezamenlijk optrekken, of samenwerken bij Open dagen enzovoorts.”

Het begrip verbinding keert geregeld terug als Irma een eerste reactie geeft op de vraag, wat zij ziet als haar voornaamste taak als voorzitter. ”Ik zie het ook als mijn opgave samen met het bestuur en alle commissies de vereniging bloeiend en aantrekkelijk te houden. Bij een club, waarbij de leden zich welkom voelen. Die club zijn we al en ik wil er aandacht aan besteden om dat blijvend te houden.”

Irma, die zo’ n twintig jaar lid is van HTC, beaamt dat ze heel positief reageerde, toen Ruud haar vorig jaar vroeg of ze hem wilde opvolgen. “Ik had wel weer ruimte om dingen op te pakken. Ik vind het leuk om voor zo’ fijne vereniging iets te doen. Ik ben niet gevraagd om voorzitter te worden van een club in hoge nood, maar ik neem het stokje over van iemand die zoveel voor de vereniging heeft gedaan. Een hele eer. En ik vind het eigenlijk ook wel leuk, dat er bij mijn weten nooit een vrouwelijke voorzitter bij HTC is geweest.”