Ik beloofde jou daar ooit eens op terug te komen; bij dezen dan. Die voorovergebogen houding heeft in mijn geval niets te maken met leeftijd. Het is een uitvloeisel van een verkeerde houding van het lichaam, intensief gebruikt bij een van de sporten - nee niet meteen aan schaken denken - die ik al in mijn jeugdjaren beoefende. En dat op redelijk hoog niveau, al zeg ik het zelf (want niemand anders doet dat). Hoewel… Ik zat in een vroegere woonplaats enkele keren in de jury van de jaarlijkse verkiezing van de beste sporter, sportploeg, talent enzovoorts. Een van mijn tennismaten, die tevens voorzitter was van de plaatselijke volleybalclub, zat tijdens zo’n bekendmaking in de uiteraard stampvolle zaal. En zag tot zijn vermaak dan wel ontsteltenis op de tafel vóór mij m’n naambordje met als kwalificatie: OUD-TOPSPORTER. Ik ben daarmee door hem en andere tennismaten vaak in de maling genomen… 

Ik moet je zeggen dat ‘met handen op de rug’ ook niet verkeerd hoeft te zijn. In tegendeel. Er zijn mensen, die hierin een vorm van wijsheid, kalmte, bedachtzaamheid herkennen. Met hen associeer ik mij graag. In een veel vroegere fase van mijn leven, toen er van grijze haren in de verste verte geen sprake was - maar wel van diezelfde weelderige haardos - ben ik ooit door een beeldhouwster vereeuwigd. In een houding die mij toen (en nu nog) zeer dierbaar is. Kees, bezie de bijgaande goedgelijkende foto en erken dat ik driedimensionaal levensecht ben geportretteerd. Dat vrolijke ventje staat ook nu in Havelte nog steeds vanaf de vensterbank de wijde wereld in te kijken. In z’n jonge jaren fier, ongebogen, eigenwijzig, blik op oneindig, verstand op …Nieuwsgierigheid kent geen tijd, zullen we maar zeggen.

Zo, dát moest er even uit. Nu nog even wat over tennis melden en wellicht een andere sport, die een mens tot op hoge leeftijd kan beoefenen. Die prestaties op het centercourt zijn vanzelfsprekend niet meer zo goed als voorheen, wat jouw vroegere Raggers-kameraden ongetwijfeld zullen beamen. Maar toch, in het winterkoninkjefestijn bij HTC  maken mijn partner Jan Palstra en ik nog kans in de finale te komen. In de finale van het troosttoernooi. Maar dat had jij vast ook zonder die laatste toevoeging geconcludeerd. We hebben samen al twee overwinnIngen achter onze naam staan. Dat die tot stand zijn gekomen, omdat de tegenstanders vanwege blessures de strijd moesten opgeven, hoeven we niet als wellicht voornaamste oorzaak van onze winst te noemen. Dat kan ook als een verdienste onzerzijds worden opgevat.

Ik heb begrepen dat jij je inmiddels op een andere sport hebt gestort. In De Veldkei vermaak je je met leeftijdsgenoten met biljarten. De ene dag doe je dat voor het echie en een andere dag neem je zelfs les in dit eveneens edele balspel. Vooral dat laatste lijkt me een slimme zet. Want wie weet rijg je dan in de nabije toekomst een reeks caramboles soepeltjes en met ogenschijnlijk gemak aan elkaar. Zo niet, dan ben je gedwongen je steeds vanaf je stoel de gang naar het biljart te maken om die drie ballen eens tegen elkaar te laten ketsen. Het voordeel daarvan is weer, dat je in elk geval je broodnodige kilometers maakt. Maar denk erom: hou vooral je rug recht. Wie weet maak ik binnenkort een ommetje om jouw spel te bewonderen of je aan te moedigen.