Maar ja, ik had geen behoefte aan trekkers en flambouwen bij m’n deur en ik wilde ook niet de oorzaak zijn van een opleving van het slechte imago van die arme boeren. Dus boog ik me weer over mijn belangwekkende boodschap om de inhoud zodanig aan te passen, dat alle onvrede vermeden kon worden. Ik maakte er een oproep voor redelijkheid van, een steen in het water. En ja hoor, toen ik bij een paar gelegenheden ‘proefdraaide’ stortte zich de natuurliefhebbers voor de volle honderd procent op me. Een steen in het water? Is de vervuiling van ons water niet al erg genoeg? Daar hadden ze mijn steen niet bij nodig. En dat waren nog de opmerkingen van de gematigde tak. “Maar” sprak ik eigenlijk tegen beter weten in “ik wil toch met mijn uitermate belangwekkende boodschap alleen maar het vuurtje aanstoken”. Onder geroep ‘hij wil de zaak nog in de brand steken ook’ joeg men mij weer naar mijn denkstoel.

Om een boodschap aan een doelgroep te brengen, moet je natuurlijk eerst de aandacht opeisen. Je begint met de vlag uit te steken, maar wie let er nog op een vlag als die gewoon van boven naar beneden rood-wit-blauw is. En die vlag een halve slag draaien levert sinds enige tijd ook al geen aandacht meer op. Dus besloot ik, in een vlaag van heftige creativiteit, die vlag één slag te draaien. Toen ik dat had gerealiseerd en de vlag uitstak, verzamelde zich onmiddellijk een in het Frans roepende groep niet gepensioneerden met gele hesjes onder mijn raam. Op hun geroep en getoeter kwamen van een andere kant, ook al Franstalige, protestgangers de straat in. In de maat van de krachtig gezongen Marseillaise, stapten ze op de hesjes af. Wat daarna gebeurde heb ik niet gezien. Ik heb de vlag binnen gehaald en me ermee verscholen in mijn denkstoel.

Wat was er nou mis met mijn belangwekkende boodschap. Had ik niet de juiste doelgroepen aangesproken? Hoe kon ik mijn punt kwijt zonder enerzijds groepen mensen over te slaan en anderzijds groepen mensen te kwetsen? Mijn denkstoel kraakte van het nadenken, maar hielp me aan de oorzaak van de ellende: ik moest de doelgroepen zorgvuldiger selecteren en daarmee anderen niet voor de voeten lopen. En de moderne tijd maakte het mij gemakkelijk door met veel betekenende lettertoevoegingen die selectie mogelijk te maken. Dus richtte ik me eerst eens tot de lhbt-gemeenschap om geconfronteerd te worden met hun mening dat lhbt een wel erg ruw onderscheid is, waarmee ik de betreffende mensen niet naar behoren benaderde. Overleg met heel veel organisaties, maar ook individuen, leerde dat ik meer dan een alfabet nodig zou hebben om het helemaal goed te doen. 

Ik zag ervan af en trok me weer terug in mijn denkstoel: met nog altijd mijn belangwekkende boodschap, maar geen bereik. Ik dacht nog even om een en ander te laten voorlezen door drag queens, maar in de contacten met de ‘alfabet-gemeenschap’ was mij al te verstaan gegeven, dat dat wellicht geen handig idee zou zijn.

En wat was er nou eigenlijk aan de hand? Ik had een belangwekkende boodschap en probeerde die aan mijn medemensen te vertellen. Ik wilde toch niemand zwart maken.

Niemand zwart maken? Wat is daar mis mee? Is een zwart iemand minder dan een blank of wit iemand? En hoe is het -in dat kader- met gele, bruine, rode en voor mijn part blauwe mensen gesteld? 

Dat bracht me in mijn denkstoel tot een heldere oplossing: die boodschap is zo belangwekkend, de omstandigheden doen er niet toe: hij moet er uit. Je weet niet half hoe bevrijdend zo’n gedachte kan zijn. Maar dan kun je ook mijn teleurstelling niet helemaal inschatten. Want toen het eenmaal zo ver was, bleek ik mijn belangwekkende boodschap vergeten te zijn.
Ik ben ook geen twintig meer.

Hartelijke groet,
kees