En Frans was niet de enige gast. Zo’n 25 clubleden lieten de kans niet voorbijgaan om die morgen hun tennissende collega toe te juichen. Namens hen voerde Anneke Mulder het woord en typeerde haar onder meer met haar liefde voor het spel met de zinsnede: “Anneke is op de baan altijd het type van ‘opschieten en niet te lang inspelen’.” Anneke Mulder overhandigde namens de andere maandag- en woensdagochtendtossers haar naamgenoot een doos bonbons, een bloemenbonen een felicitatiekaart, voorzien van de namen van haar medetossers.

In 1953 begon Anneke Jonkers haar tennisloopbaan. Op haar veertiende sloeg ze onder haar meisjesnaam Janssen haar eerste balletjes op een HTC-baan in de tuin van het vroegere gemeentehuis aan de Raadhuislaan in Havelte. Daar waar ook ooit burgemeester Eggink in zijn achtertuin een tennisbaan had laten aanleggen om zijn liefde voor tennis vol passie uit te kunnen oefenen. En waar ook mevrouw Waterbolk, echtgenote van de gemeentesecretaris, mede-oprichter van ‘de tennis’ was. De club heette toen nog ‘Doe je best’. Het was voor de 14-jarige Anneke Janssen nog niet zo simpel om dit spelletje te beoefenen. ,,Denk maar niet dat ik zomaar lid van ‘de tennis’ kon worden’’, herinnert Anneke zich. Mevrouw Waterbolk vroeg haar ouders of dat meisje, dat zich had aangemeld, wel van hen toestemming had gekregen om te komen tennissen. Ja dus.  

Dat was in een periode dat tennis grotendeels door mensen uit de bovenlaag van de maatschappij werd bedreven en nog niet na voetbal in het tweede deel van de vorige eeuw tot een populaire volkssport was gepromoveerd. Haar ouders behoorden niet tot die zogeheten ‘hogere klasse’; ze hadden een boerenbedrijf. Maar ze waren wel sportief en actief in korfbal, een sport die dochter Anneke ook al op jonge leeftijd op niveau in Havelte beoefende.  

Nooit les gehad
Nog steeds meldt Anneke, die nooit tennisles heeft gehad, zich bijna elke maandag- en woensdag op het huidige tenniscomplex om op de toss-ochtenden een paar uurtjes te spelen. En als het even kan doet ze dat ook af en toe met een vast trio vrouwen op een ander moment van de week. Drie jaar geleden viel ze nog een keer in bij een competitiewedstrijd op dinsdagmiddag in en zorgde er mede voor dat die vrouwenploeg kampioen werd. Het kostte aanvoerder Marjolijne de Vries geen enkele moeite om haar die dag als invaller te charteren. ,,Ze vond het juist erg leuk, dat wij haar vroegen. ‘Graag’ was het antwoord. Anneke: ,,Inderdaad zei ik snel ‘ja hoor‘. Laat ze maar komen. Ik doe het nog steeds met veel plezier.’’ Trouwens, dit seizoen werd haar wederom gevraagd in te vallen, maar helaas had ze die dag een andere afspraak.  

In huize Jonkers-Janssen was ze niet de enige met een nauwe band met HTC. Als Anneke vroeger op zondag competitie speelde, stond echtgenoot Johan de dag ervoor in zijn team de clubkleuren te verdedigen. Dat was zeker niet zijn enige verdienste. Johan Jonkers, die ruim twee jaar geleden overleed, leidde gedurende zeventien jaar als voorzitter de vereniging. Tot volle tevredenheid, wat zijn medeclubleden beloonden met een erelidmaatschap. En hun kinderen Harry en Ineke meldden zich eveneens aan bij de club. Maar zij hielden het niet zo lang vol als hun moeder.

Anneke is zelf wel een beetje verbaasd dat ze zolang fit blijft. ,,Eigenlijk weet ik dat niet hoe dat komt. Ik zorg er in elk geval voor dat ik altijd in beweging blijf. Ik ben niet iemand die op een stoel ga zitten. Ik doe alles zelf in huis. En ik werk veel in de tuin. Misschien is het dat wel, wat me fit houdt.’’ 

Rest nog de vraag hoe lang ze nog doorgaat met tennissen. Daarop heeft ze zeer resoluut antwoord: ,,Tot ik erbij neerval. Ik vind het spelletje gewoon nog veel te leuk.’’ 

Tekst; Gerard Veerkamp