Als voorbeeld noem je, niet geheel toevallig in deze en jouw contreien:

Op de grote stille heide
Loopt een herder eenzaam rond

En je maakt de strofe af met:

Hij zat liever tussen de meiden
Met een biertje aan de mond 

Dat soort dichtpret maakt jou vrolijk. Mij trouwens ook. (Ik kan me overigens voorstellen dat een of andere zeurpiet/zuurpruim valt over jouw eerste regel vanwege seksisme en/of over de tweede regel om het nieuwe jaar (Dry January!) te starten met een biertje. Natuurlijk hoop je dat veel anderen jouw voorbeeld volgen. Daar gaat-ie dan in mijn geval, waarmee ik me eveneens op glad ijs begeef: 

Hij verlangt naar betere tijden
Heeft nimmer de lach aan z’n kont

Of het tegenwoordig betere tijden betreft is ter ieders persoonlijke beoordeling. Het zijn in elk geval andere tijden, zeker als het om die grote stille heide gaat. Want toen ik er vandaag rondhuppelde kwam allereerst het geluid van losse flodders, afkomstig van militairen op oefening, me uitgebreid tegemoet. Oké, dat mag je nog in de categorie noodzakelijk kwaad plaatsen. Maar als ik dan bovendien word geconfronteerd met een mij tegemoet wandelende mevrouw-op- leeftijd die luidruchtig een uitgebreid gesprek voert via haar mobiele telefoon, dan word ik daar niet echt vrolijk van.

Jij kijkt met belangstelling vooruit naar het nieuwe, en ik verlang graag naar oudere tijden. Laat ik nu het geluk hebben gehad die twee op 4 januari jl. te kunnen combineren. Niet hier in Havelte, niet in het Drentse land, maar in een redelijk ver buitenland. In Holland. Om precies te zijn in Utrecht. Als je in die binnenstad (van Utereg, me stadsie) toch iets wilt drinken of eten, dan beland je in mijn geval vanzelf in café Le Journal op de Neude. Niet alleen vanwege de band met mijn arbeidzame levensperiode (het lokaal hangt vol met afbeeldingen van krantenpagina’s en foto’s van belangwekkende personen en gebeurtenissen die ooit een plekje in de papieren dagbladen kregen). Maar ook nog om een andere reden, waar ik zo op terugkom. 

Allereerst, waarom moet een stadsmens of toerist zich zo nodig in Le Journal een wijle verpozen? De leiding van het café brengt het op haar website zelf met verve onder woorden.
Ik citeer:
‘Café Le Journal is gevestigd midden in het karakteristieke centrum op het meest bekende plein van Utrecht. Dit oudste nog bestaande grand-café van Utrecht kenmerkt zich door zijn beroemde en tijdloze huiskamersfeer en zonovergoten uitgebreide terras in de zomer. Je kunt in Le Journal ongestoord de krant of magazine lezen aan de grote leestafel, een zakelijk gesprek voeren of heerlijk bijpraten met (oude) bekenden en/of goede vrienden of familie. Dit alles onder het genot van een geurende kop koffie of thee, een uitgebreide lunch, een gezellige borrel of diner. Le Journal is al sinds 1993 een geliefde ontmoetingsplek voor jong en oud van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Je bent altijd welkom’.
Als die aanprijzing nog niet genoeg reden is om daar iets te nuttigen, dan hebben ze bij Le Journal vanaf het begin tevens een huisregel, die stante pede mag worden overgenomen door heel veel andere uitbaters dan wel eigenaars van cafés, restaurants, andere openbare gelegenheden, vervoersmaatschappijen enz.

Die huisregel luidt:  
Het gebruik van mobiele telefoons (telefoneren) is in Le Journal niet toegestaan. Ons huisreglement is verkrijgbaar bij de bar.  

Is dit een verademing of niet!? En die eigen wijze/eigenwijze/eigenzinnige maatregel houden ze daar al ruim dertig jaar in stand. Klanten die om die reden wegblijven en hun heil zoeken bij een van de vele andere uitgaansmogelijkheden op de Neude, ze worden gaarne genist. Le Journal zit toch altijd vol met gasten zoals ik. Kortom: Kees (en meelezers), geniet - nu het nog kan - van achter ons liggende tijden. En maak eens een heerlijk rustgevend voornemen voor 2024. Je telefoon gebruiken, dat doe je thuis of voor je werk bij je baas. Waarvoor dat apparaat eens is bedoeld. Ooit. In andere tijden.

Groeten,

Gerard.